ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ

Λένε ότι αυτός είναι ο τόπος πέρα από το γήινο φλοιό

όπου προσγειώνονται οι τραυματισμένοι άγγελοι

ζητώντας καταφύγιο.

Σπασμένα φτερά, χαμένα φωτοστέφανα,

τρεμουλιαστές ικεσίες σε Ντο ελάσσονα.

Εκεί ο ήλιος ανατέλλει και δύει αδιάκοπα στα πρόσωπά τους

προβάλλοντας εικόνες απ’ το παρελθόν.

Ξεπερασμένες συνήθειες και ανομολόγητες ελπίδες

σε συμφωνία με της μνήμης την ηχώ

σπάνε τα φράγματα των αιώνων.

Θα μπορούσε κανείς εύκολα να ακούσει

το χαμηλό βρυχηθμό των κινητήρων

όταν το μίγμα του καυσίμου είναι σωστό

-μερικές φορές ακούγονται

ακριβώς όπως οι άγγελοι.

Τροχοδρομούν στους γαλάζιους διαδρόμους

με μισή φτερούγα

κι όταν προσεύχονται εν χορώ

διακρίνονται τα φώτα απογείωσης

να σκορπίζουν την ομίχλη της αιωνιότητας.

Οι άγγελοι που δε γνωρίσαμε

περιστρέφονται γύρω από αδρανή τοπία σε ομόκεντρους οδύνης

πριν βυθιστούν στην σπειροειδή νηφαλιότητα του αόρατου 

-είναι πολύ δύσκολο να αποσπάσεις τους αγγέλους

από τις προσευχές τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΧΑΡΤΙΝΑ ΦΤΕΡΑ

  

Το Κάρμα έκλεισε τις πληγές μου δεκατέσσερις φορές

και με έστειλε να περιστρέφομαι σε ελλειπτικές τροχιές

όπου μπορώ να διακρίνω τα ολογράμματα πιθανών κόσμων,

να αφουγκραστώ την κατάρρευση των ανύπαρκτων ερεισμάτων

του στρεβλωμένου χωροχρόνου,

να νιώσω τα φωνήεντα του ουρανού να βουίζουν

όταν ο Διόνυσος σέρνει τον χορό μας στο χάος του αόριστου,

να δοκιμάσω τη φωτιά μέχρι τα τρίσβαθα της σάρκας

-τα δάχτυλα προκαλούν σπινθήρα στο σημείο επαφής

με κάθε ακατέργαστο ήλιο,

να ψηλαφίσω των ανυπόμονων καιρών το σφυγμό

που φοριέται στωικά στο μανίκι, σαν μεταφυσικό φιλοδώρημα.

Τα χάρτινα φτερά τσακίζονται στο άγονο έδαφος του χρόνου

μα η ζωή συνεχίζεται, έτσι κι αλλιώς

-πολλαπλές ψευδαισθήσεις προσφέρουν τη γλυκιά σωτηρία.

Τώρα, το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ακόμη ψέμα

για να ολοκληρωθεί ο κύκλος.

Βασιλική Δραγούνη

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Διάκριση στον 2ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ulysses με κύριο θεματικό άξονα την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης & Εξάλειψης του Ρατσισμού

Όλα έχουν ειπωθεί.

Γι αυτό κι εγώ τώρα μιλώ

για απλά πράγματα, καθημερινά,

για αγάπη και για πόλεμο και

για ανόητα πράγματα, για φτώχεια,

για πλούτο και για τύχη

και για όνειρα, για ζώα που πετούν,

μα δεν είναι αληθινά

και για παιδιά του κόσμου, που γεννήθηκαν

με τέλεια διάφανα φτερά που κανείς

δεν μπορεί κάτω απ' το φως να διακρίνει,

μα νιώθει ωστόσο πως

βρίσκονται εκεί.

Δεν γνωρίζουν πού πηγαίνουν

έτσι όπως περιμένουν στην πύλη

-ανήμποροι ταξιδευτές,

αφημένοι στο έλεος του ουρανού

αν κι έχουν διαβατήριο

για οπουδήποτε-

μέχρι να έρθει κάποιος

να οδηγήσει σε ακαθόριστο προορισμό

την πτήση τους πάνω από τη γη

και τις ηπείρους,

για να τα προσγειώσει τελικά

στα σύνορα του απάνθρωπου.

Ό,τι και να σου πω, θα είναι ψέμα.

Βασιλική Δραγούνη

Από την Ποιητική Συλλογή "Τοπία του Είναι" 

(Αθήνα: Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2019)

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας

ταξιδευτής της λήθης,

ένας δρομέας με άγνωστο τέρμα

απ' το ποτέ στο πουθενά και μακριά απ' το τίποτα

-τη σκοτεινή πλευρά του σκιασμένου φάσματος

και την εκλεκτική χειρουργική επέμβαση ενοχών

ή αισθημάτων, που επιπόλαια αγνοούνται.

Αυτό είναι το ποίημα

που δεν θα συμφιλιωθεί ποτέ

με τον ασάλευτο χρόνο,

όπως το άλμπουμ με φωτογραφίες

εποχών οριστικά χαμένων

-κάποιες τις έχω από καιρό ξεχάσει

και τις υπόλοιπες

θα τις ξεχάσω σύντομα.

Αυτός είναι ο ήχος

που συνθέτει το ντεκόρ του αμετάκλητου,

του απρόσιτου σε όλες τις σκέψεις

-μια αποκρυφιστική τελετουργία κατακόμβης

στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ανυπαρξίας

όπου φως και μουσική

θα μπορούσαν να είχαν άλλοτε υπάρξει.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ

Οι σκονισμένες ράγες του παλιού σιδηρόδρομου

αιχμαλωτίζουν τα δαιδαλώδη ίχνη μου,

σπουργίτια και κορυδαλλοί

κάνουν δεύτερη φωνή στα φάλτσα σφυρίγματα μου,

σύννεφα φωτίζονται από ηλιακές αχτίδες

χρωματίζοντας τον ουρανό πάνω από το κεφάλι μου

και ο Άνθρωπος στο φεγγάρι

χαμογελά καθώς γέρνω κάτω από μια ιτιά για τη νύχτα.

Είμαι ένας περιπλανώμενος οδοιπόρος, ένας ταξιδιώτης.

Οι κατεργασμένες σιδηροδρομικές γραμμές

που περνώ για να βγω στα χωράφια,

τα δάση, τα βουνά και οι κοιλάδες,

οι πρωτεύουσες, τα προάστια και οι μικρές πόλεις…

σπίτια όλων αυτών που επιλέγουν εκεί να κατοικήσουν.

Αλλά εμένα το σπίτι μου είναι στην ανοιχτή ύπαιθρο,

στα χωράφια των αγριολούλουδων και των θάμνων,

στα δασύλλια, κάτω απ' τις δρύες και τις λεύκες για καταφύγιο

και με μια πέτρα για μαξιλάρι μου

οπουδήποτε θελήσω να ξεκουραστώ.

Είμαι ένας περιπλανώμενος οδοιπόρος, ένας ταξιδιώτης.

Ένας τυχοδιώκτης.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΥΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΟΠΙΑ

Αψηφώντας το θάνατο, απρόσεκτα βαδίζουν

στα ευμετάβλητα τοπία της επιθυμίας τους

όπου κάτι κρύβεται και κάτι απειλεί,

ακολουθώντας μονοπάτια γνώριμα ή άγνωστα,

πέτρινα ή χωμάτινα

όπου λουλούδια ξεφυτρώνουν μες στις λάσπες.

Περνούν με βηματάκια χαλαρά

τις βαθιές και λαμπερές λακκούβες

όπου καθρεφτίζουν τα διάσπαρτα σύμπαντα

των επιθυμιών που δραπετεύουν

από τον ενδιάμεσο χώρο

πετώντας -μερικές φορές πολύ ψηλά-

σε μια μοναχική διαδρομή 
χωρίς παρακάμψεις

όπου ο προορισμός λείπει.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ

Εδώ είναι ο χάρτης του πουθενά.

Αν πρέπει να πας εκεί,

ακολούθησε προσεκτικά τη διαγράμμιση.

Όταν έρθει το βράδυ, οι μικρές πόλεις που περνάς

θα κοιμούνται πίσω από τα απλά ονόματά τους.

Όλα τα παράθυρα θα είναι σκοτεινά,

σαν να 'ναι η νύχτα το τέλος των πάντων.

Εκεί κάπου είναι ένα μέρος που μπορείς να μείνεις, αν το θες,

που έχει μία κενή θέση -πάντα είχε.

Και για το ταξίδι της επόμενης ημέρας, μη βιαστείς.

Αυτός ο τόπος είναι διαχρονικός.

Ο ύπνος είναι φτιαγμένος από νυχτερινό ουρανό,

απύθμενο και μαύρο.

Τόσο σκούρο, σαν το πιο βαθύ σκοτάδι.

Αυτό είναι το τώρα ή το ποτέ σου.

Υπάρχει κάτι γνώριμο εδώ απ' τα παλιά,

κάτι οικείο, αλλά χωρίς αγάπη.

Μόνο ένα μακρινό κλάμα, ένα άμορφο κάτι

που πρέπει να διασώσεις απ' τον εαυτό σου.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Υπάρχουν τόσο

πολλοί τρόποι

για να πεις το ίδιο πράγμα

δύο φορές

-ή ακόμη και τρεις,

πριν από την ώρα εκείνη

όπου όλα θα περάσουν

σε μια νέα φάση

σιωπής.

Το λίγο του Χρόνου

φωτίζει τον δρόμο

προς τα εμπρός, ασταμάτητα.

Αλήθειες χτίζονται

και γκρεμίζονται

άνθρωποι έρχονται

και παρέρχονται

κι όμως, κάτι

είναι πάντα εκεί.

Κάπου, μία οικεία θλίψη

βρίσκει τον δρόμο για το σπίτι...

μένει για πάντα.

Βασιλική Δραγούνη

ΩΤΟΣΤΟΠ

Γέμισα τις τσέπες μου με κομμάτια

από σιωπηλά μαύρα σύννεφα,

ακρωτηριασμένα φύλλα

και συντρίμμια προσωπείων.

Κατοικώ στο λυκόφως

μιας ασυγχώρητης λησμονιάς,

με τη γυμνή καρδιά μου αναζητώ

ένα φευγαλέο όνειρο.

Περιπλανιέμαι μέσα στο χρόνο

με τα κορδόνια μου λυμένα

και με παρέα θύμησες που δεν έχει άλλος κανείς,

εντελώς δικές μου.

Τι γνωρίζω άραγε;

δεν μπορώ να διακρίνω ένα βιβλίο

από μια παγίδα, μια πόρτα του ορίζοντα

από μια φυλακή της μνήμης.

Αναγνωρίζω όμως την αύρα

που φέρνει το άρωμα των νυχτολούλουδων,

μέσα από σκοτεινές υπαίθρους

κι από στενές λωρίδες ουρανού.

Ένας εφιάλτης

σταματά το αυτοκίνητό του δίπλα μου,

μου προσφέρει μια βόλτα οπουδήποτε

θελήσω εγώ να πάω.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ το δρόμο.

Αναρωτιέμαι αν ο δρόμος ποτέ θα αλλάξει.

Απλά διπλώνω το χάρτη

-η περιπλάνηση είναι διασκεδαστική.

Δεν ξέρω αν θα χαθώ όταν έρθει το βράδυ.

Στην έρημο, το τοπίο δύσβατο και ξένο,

δύσκολο να ανιχνευθεί

μέσα από χωματόδρομους χωρίς πινακίδες,

χωρίς κεντρική γραμμή.

Μάλλον δεν είμαι τυχοδιώκτης τελικά

-ευτυχισμένος τώρα, με ένα μέρος δικό μου.

Οι επιθυμίες μου συμβιβασμένες, όλα διευθετημένα:

παράθυρα, στέγη και πόρτα. Και μια "καλημέρα" στον τοίχο.

Τα πάντα άθικτα...

Κι όμως, ακόμη αναρωτιέμαι

αν θα μάθω ποτέ μου το δρόμο

μέσα απ' τους χωματόδρομους χωρίς πινακίδες,

χωρίς κεντρική γραμμή.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΩΝΕΣ

Ακούει τις φωνές, μακρινές, οικείες.

Τρέμει στο νόημά τους

αναγνωρίζοντας αλήθειες

αμήχανος, ανίκανος να αντιδράσει

διστακτικός στις αντιλήψεις τους

απρόθυμος να παραδεχτεί τις αποτυχίες του

όπως εκείνες τις φορές που έμεινε αβοήθητος

όταν λαχταρούσε αναγνώριση και ανταπόκριση

όταν θρηνούσε απογοητευμένος

παγιδευμένος εντός και εκτός.

Ακούει τις φωνές αυτές, πάνω από την οχλοβοή

και ξέρει ότι τον καλούν, ικετεύοντας.

Γνωρίζει ότι θα πρέπει να απαντήσει

μα παραμένει προστατευμένος στη σιωπή του

στην απαρηγόρητη εσωτερική αναταραχή του

και στις συμπτώσεις που εξηγούνται, μα κατανοούνται λίγο.

Και ξέρει καλά πως η σιωπή του είναι εκκωφαντική

συντονισμένη στο μοιρολόι, δελεαστική, απειλητική.

Ακούει τις φωνές αυτές, μα δεν μπορεί, δεν θα απαντήσει.

Δεν θυμάται, όπως προφανώς κάνουν κι άλλοι

δεν προσαρμόζει τον εαυτό του στην εικόνα.

Ξέρει ότι είναι προσκολλημένος, ο τελευταίος τροχός

και ασφυκτιά μέσα στο προστατευτικό κουκούλι του

γνωρίζοντας πως η μεταμόρφωση θα αργήσει.

Και καθυστερεί, γιατί προέχει η ασφάλειά του

και γιατί, ίσως, μια πρόωρη εμφάνιση

φέρει καταστροφικά αποτελέσματα -έχει ακόμα τις ουλές.

Ακούει τις φωνές αυτές, παθητικά, απόμακρα

-ένα πλήθος φωνές μέσα σε έναν κυκεώνα θορύβου-

ακολουθώντας μερικές, ώσπου να σκοντάψει σε κάποιες άλλες.

Κραυγές, εξοργισμένες, εκτεθειμένες και ευάλωτες

γυμνές  και θυμωμένες, απρόθυμες να παραχωρήσουν και ανίκανες να αρνηθούν

εκνευρισμένες στον αντίλαλο της ματαιότητας και της αυταρέσκειας

ενοχλημένες, ταπεινωμένες, ντροπιασμένες.

Ακούει τις φωνές αυτές, πεισματάρες, αδυσώπητες.

Ξέρει πως δεν είναι η ώρα και δεν βιάζεται

συμπάσχει με αυτούς που περιμένουν χρόνια

αγανακτεί με την εισβολή τους

μα η δράση δεν φέρνει πάντα αντίδραση

και η άλογη απομόνωση έγινε ο πυρήνας της ύπαρξής του.

"Παράτα τες" σκέφτεται, "άστες να επιμένουν

ας βρουν αλλού διέξοδο, ακροατήριο, φόρουμ

ας ουρλιάζουν κι ας χτυπιούνται, άλλους θα σύρουν στο σκοπό τους

ας δρέψουν τους καρπούς των κόπων τους κι ας περιμένουν

μαζί με όλους τους άλλους."

Αυτός δεν θα βιαστεί.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Και πάλι παραγνωρίζω τα σημάδια που πρέπει να ερμηνεύσω

για να βρω ένα πέρασμα μέσα από αυτή τη στοιχειωμένη γη.

Πόσα φαντάσματα την έχουν ήδη επισκεφθεί, πριν από μένα;

Βλέπω τα ίχνη τους παντού,

ούτε η βροχή τα έχει σαρώσει

ούτε ο άνεμος, με την τραχιά ανάσα του.

Ακούω τα ουρλιαχτά τους στον λαβύρινθο

και επικαλούμαι τον Ποιητή των ορατών

για να με απελευθερώσει από τη σύγχυση.

Οι χάρτες μου είναι άχρηστοι εδώ.

Ο δρόμος της επιστροφής είναι κλειστός

και η διαδρομή έχει τέσσερις κατευθύνσεις.

Παραγνωρίζω και πάλι τα σημάδια που πρέπει να ερμηνεύσω.

Τα ψηλά τείχη λαμπυρίζουν με κατοπτρισμούς

που φαίνεται να διαφωνούν σε κάθε απόφαση.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ

Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο γεμάτο όπλα

που χρησιμοποιούνται για την τέχνη,

η φωνή της σιωπής μου μπροστά σε αδιέξοδο

που αποπειράται να με πείσει
πως δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος,

ένα μονοπάτι στο άγνωστο

με ακαθόριστες σκιές που έρχονται απ' το μέλλον βιαστικά,

μια μνήμη από το παρελθόν

που αποθηκεύει θλίψεις για το αύριο

και προσπαθεί να μου εξηγήσει

γιατί είμαι απόψε εδώ, σε αυτό το δρόμο,

αυτή την ώρα.

Θα ήταν όλα αυτά αρκετά για να συγκρατήσουν τη μοίρα

από τον πυροβολισμό της σκέψης μου μέχρι θανάτου

στο ενδιάμεσο αυτό ταξίδι,

επειδή μπορεί ίσως να αναγνώριζε 
μέσα σε κάποιον αόριστο καθρέφτη του παρελθόντος

μια επίγνωση νοσταλγίας, ένα ιδιαίτερο ηλιοβασίλεμα,

τον ήχο του κλάματος που έρχεται

από κάποιο μικροσκοπικό δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων,

μια φωνή και μια σιωπή κάπου στο μέλλον

και τον φόβο μου του απόλυτου τίποτα που κρύβεται

πίσω από αυτή τη μάσκα από λέξεις

και ημικατανοητές αλήθειες;

Βασιλική Δραγούνη

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗΜΕΝΑ

Όταν θα υποχωρήσουμε από τον καταιγισμό του πυρός

θα κοιταζόμαστε στον αμοιβαίο καθρέφτη της δυσπιστίας

και θα επικρίνουμε σκληρά  τη μνήμη.

Ότι θα έχει περάσει ανάμεσά μας,

ένας ποταμός, διαπερατός και διάφανος

βαθύς από τις αλλαγές.

Τι παράξενη αλληγορία...

πάντα κάποιος θα πνιγόταν εδώ και εκεί

στις δυσκολίες, στη σύγχυση.

Το ποτάμι θα είναι πάντα πίσω μας

αλλά και μπροστά μας, θα κυλάει νωχελικά

με την υπνωτική του κίνηση.

Δεν θα υπάρχει ακινησία, δεν θα υπάρχει γυρισμός

-αν και θα το θέλαμε. Αδράχνοντας ξανά της ψυχής τα κρατημένα,
θα χανόμαστε στα ρεύματα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΤΑΙΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Οι στρατιές είχαν μόλις αρχίσει

το καταστροφικό τους έργο.

Οι αεροπορικές επιδρομές

εξαπέλυαν μύδρους από τον ουρανό.

Οι βομβαρδισμοί είχαν ξεκινήσει.

Τα καταφύγια κατέρρευσαν από την μοναξιά της αναμονής.

Τα ράφια των απελπισμένων αναγκών μας άδειασαν

από τις ληστρικές εφόδους

και η λευκή σημαία της ανακωχής καταποντίστηκε

στα έγκατα της μάταιης επιβίωσης.

Οι σάλπιγγες εσίγησαν, τις θάψαμε στη λήθη.

Ο νικητής σκοτώθηκε κι ο ηττημένος  ζωντανός παρέμεινε

και μέσα στων ανταριασμένων σιωπών τον κουρνιαχτό

τα αποκαΐδια του συμπαντικού μας κόσμου μετατράπηκαν

σε μικροσκοπικά φτερά, χωρίς κανέναν ήχο.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΗΠΩΣ

Μήπως σου πρόσφεραν ποτέ

μια δεκάρα για όλες τις σκέψεις σου;

Μήπως εξαργύρωσες τους θησαυρούς σου

και πήρες για ρέστα ψεύτικα κέρματα;

Μήπως αντάλλαξες την ξαστεριά

για έναν ουρανό γεμάτο σύννεφα;

Μήπως σου ζήτησαν το τελευταίο σου δολάριο

για έναν λόγο της τιμής;

Μήπως κράτησες όλες αυτές τις υποσχέσεις

σε μέρος ασφαλές, έτοιμες για χρήση

κάποια βροχερή μέρα;

Μαζί με όλα εκείνα τα πράγματα

που τα κοιτούσαν μα δεν τα είδαν,

που τα άκουσαν μα δεν τα κατάλαβαν

και που τα ήξεραν,

τα ήξεραν όλα,

μα και πάλι, έκαναν πως δεν τα γνώριζαν;

Βασιλική Δραγούνη