Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

Καταχνιά. Μια πύλη ανοίγει.

Μια μικρή κόλαση εκτείνεται

κάτω από ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπαν αστεριών.

Πυξίδες και σύμβολα αινιγματικά κι αξεδιάλυτα

κρύβονται σε μοναχικούς θάμνους και σε υπόγειες κοιλότητες.

Λησμονημένες αγωνίες και ακαθόριστες επιθυμίες

καθρεφτίζονται στην επιφάνεια της μικρής λίμνης

και εύγλωττες σιωπές μεταφέρουν

διλήμματα και νοσταλγίες του τίποτα

πάνω από αφέγγαρες συναισθηματικές τοπογραφίες.

Και πού βρισκόμαστε εμείς σε όλα αυτά 
αν όχι μέσα σε κάποιες εξίσου μακρινές,

κάποιες εξίσου μυστικές από τον κόσμο κρυπτικές καταφυγές

όπου τρεμάμενα είδωλα χάνονται μαζί με την ομίχλη

και ίσκιοι σκουριασμένων αγαλμάτων βυθίζονται βαθύτερα στα δέντρα,

αιχμαλωτίζονται στα αδύναμα φυλλώματα

και μοιρολατρικά αποσύρονται στο τώρα,

ανάμεσα στις χιμαιρικές σκιές των ανοιχτών κήπων

όπου οι χαμένες ευκαιρίες καιροφυλακτούν στα μονοπάτια

γελώντας πίσω μας, θρηνώντας μπροστά μας

-έτσι είναι άραγε ή μήπως το αντίθετο;

Στ' αλήθεια δε γνωρίζω.

Βασιλική Δραγούνη