ΩΤΟΣΤΟΠ

Γέμισα τις τσέπες μου με κομμάτια

από σιωπηλά μαύρα σύννεφα,

ακρωτηριασμένα φύλλα

και συντρίμμια προσωπείων.

Κατοικώ στο λυκόφως

μιας ασυγχώρητης λησμονιάς,

με τη γυμνή καρδιά μου αναζητώ

ένα φευγαλέο όνειρο.

Περιπλανιέμαι μέσα στο χρόνο

με τα κορδόνια μου λυμένα

και με παρέα θύμησες που δεν έχει άλλος κανείς,

εντελώς δικές μου.

Τι γνωρίζω άραγε;

δεν μπορώ να διακρίνω ένα βιβλίο

από μια παγίδα, μια πόρτα του ορίζοντα

από μια φυλακή της μνήμης.

Αναγνωρίζω όμως την αύρα

που φέρνει το άρωμα των νυχτολούλουδων,

μέσα από σκοτεινές υπαίθρους

κι από στενές λωρίδες ουρανού.

Ένας εφιάλτης

σταματά το αυτοκίνητό του δίπλα μου,

μου προσφέρει μια βόλτα οπουδήποτε

θελήσω εγώ να πάω.

Βασιλική Δραγούνη