ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ

Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο γεμάτο όπλα

που χρησιμοποιούνται για την τέχνη,

η φωνή της σιωπής μου μπροστά σε αδιέξοδο

που αποπειράται να με πείσει
πως δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος,

ένα μονοπάτι στο άγνωστο

με ακαθόριστες σκιές που έρχονται απ' το μέλλον βιαστικά,

μια μνήμη από το παρελθόν

που αποθηκεύει θλίψεις για το αύριο

και προσπαθεί να μου εξηγήσει

γιατί είμαι απόψε εδώ, σε αυτό το δρόμο,

αυτή την ώρα.

Θα ήταν όλα αυτά αρκετά για να συγκρατήσουν τη μοίρα

από τον πυροβολισμό της σκέψης μου μέχρι θανάτου

στο ενδιάμεσο αυτό ταξίδι,

επειδή μπορεί ίσως να αναγνώριζε 
μέσα σε κάποιον αόριστο καθρέφτη του παρελθόντος

μια επίγνωση νοσταλγίας, ένα ιδιαίτερο ηλιοβασίλεμα,

τον ήχο του κλάματος που έρχεται

από κάποιο μικροσκοπικό δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων,

μια φωνή και μια σιωπή κάπου στο μέλλον

και τον φόβο μου του απόλυτου τίποτα που κρύβεται

πίσω από αυτή τη μάσκα από λέξεις

και ημικατανοητές αλήθειες;

Βασιλική Δραγούνη