ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ

Αδιάκοπες εμμονικές προσπάθειες αυτοέκφρασης

και τσαλακωμένες υποκρισίες

αγκαζέ προχωρούν

προς την επόμενη μέρα

σιωπηλά διαβρώνοντας το τεκμήριο της αξίας

όλων εκείνων που καταχράστηκαν

την εμπιστοσύνη μας.

Γι' αυτό και σύντομα θα έχουμε την τύχη

να θαυμάσουμε τη λογική

να πανηγυρίζει την επιβολή της.

Δεν πρόκειται για προάγγελο καταστροφής

μα για το εκκρεμές του Κάρμα

που ταλαντεύεται αυτάρεσκα

στον δρόμο τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

Η πόλη ερήμωσε πια,

αυταπάτες μου.

Ήσασταν αδελφές μου κάποτε

μα τώρα χάνετε τον εαυτό σας

στους άδειους δρόμους.

Οι πινακίδες σήμανσης φθαρμένες κι ετοιμόρροπες,

τα πόδια σας κατάκοπα και πληγωμένα,

το ηλεκτρικό ρεύμα έχει διακοπεί

και οι φωτεινοί σηματοδότες έχουν σβήσει.

Ήρθε η ώρα να σταματήσετε να τρέχετε από πίσω μου.

Μην με ψάχνετε καθόλου.

Κοιμάμαι πλέον δίχως έγνοιες,

δίχως την τιμωρία κάποιου επικριτικού θεού.

Οι ανησυχίες σας δεν μου εμπνέουν φόβο

και ακόμα κι αν το έκαναν,

υπάρχει ελάχιστη φυσική συνέχεια

σε μία σχέση εξάρτησης.

Επιστρέψτε με τον τρόπο που ήρθατε

-ας πούμε τον "εκάστοτε" στην περίπτωσή μας-

και ίσως κάποτε

πράξω κι εγώ το ίδιο.

Η ζωή είναι φωτιά, γη, αέρας και νερό.

Η οικογένεια είναι αίμα.

Ο φόβος και ο κίνδυνος δεν θα μπορούσαν

να σπάσουν τους άρρηκτους δεσμούς μας

-κι εγώ δεν σας φοβήθηκα ποτέ, ούτως ή άλλως.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ήταν μια μικρή πόλη

στη μέση του πουθενά.

Μια πόλη που πέθαινε αργά

λόγω έλλειψης ικανοτήτων

και ενδοιασμών.

Τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας

ήταν τρεις φορές πιο πάνω

από τον μέσο όρο

και οι κάτοικοι αποχωρούσαν κατά κύματα

σαν παράλογοι έφιπποι

που εγκατέλειπαν τη μάχη.

Σε όλα τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων

τα νέα αναγράφονταν

με πηχυαίους τίτλους στην οθόνη

κάνοντας την κατάσταση να φαίνεται

πραγματικά δραματική.

Τέλος πάντων, τα μωρά

εξακολουθούσαν να πεθαίνουν

και οι κάτοικοι εξακολουθούσαν

να φεύγουν απ' την πόλη

και οι ασκούντες διοίκηση φοβούνταν

πως δεν θα έμενε κανείς εκεί

σε λίγα χρόνια.

Και η ιστορία συνεχίστηκε

με μεταναστεύοντες καρχαρίες.

Μα έθεσα την τηλεόραση σε σίγαση

κι έτσι δε γνωρίζω τίποτα νεότερο

για τους καρχαρίες.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ

Είναι κι αυτός ο φόβος που δε ρωτάει,

απλά μπουκάρει στη σκηνή στιγμιαία κι ανύποπτα

παίζοντας το ρόλο του

με ένα γενικευμένο έλλειμμα ενσυναίσθησης.

Τα ερωτήματα παραμένουν σαν στρατιώτες

που αντιτάσσονται στις αυταπάτες σθεναρά

πυροδοτώντας τις δυνάμεις του μυαλού

με άδεια τουφέκια στα χέρια

και κάθε δομημένο σενάριο της ανθρώπινης κατάστασης

με αρχή μέση και τέλος,

αποκλίνει πλήρως από την πραγματικότητα

των εκάστοτε συνθηκών.

Απαγγέλλει ιστορίες που στάζουν μελάνι και αίμα

κι αφήνει τους προβολείς να κάνουν το υπόλοιπο έργο.

Βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν

-και το αντίστροφο-

και εξηγεί πως έρωτας και θάνατος πάνε μαζί

θεωρώντας την αυτοκαταστροφή μία μορφή επιβεβαίωσης

-αν όχι μέχρι το τέλος της πρώτης πράξης,

σίγουρα πριν το κλείσιμο της τελευταίας.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΤΡΑΧΟΙ

Ακούμε για βατράχους που αγκομαχούν

δοκιμάζοντας τις λειτουργικές προεκτάσεις τους,

πακτωμένοι στο έδαφος της εξέλιξής τους

που επεξεργάζονται νέες σκέψεις,

πράσινες και ιριδίζουσες, σαν τα ξόρκια

που ρίχνουν οι μάγισσες στα παραμύθια.

Ο λαιμός τους διαστέλλεται αχόρταγα

με προειδοποίηση, με ανησυχία,

σαν τον κόσμο γύρω τους.

Πρώτα παγώνουν και μετά αναπηδούν

στα γνωστά περιβάλλοντα -στο ρηχό πράσινο της λάσπης,

στην παχιά σκιά της εξαφάνισης.

Βασιλική Δραγούνη

DRESS CODE

Φορούν ξεφτισμένα ρούχα,

αλυσίδες στους αστραγάλους,

παρωπίδες, γάντια και ασορτί κουκούλες.

Έχουν ζωγραφίσει ουλές

στα μέτωπα και στα μάγουλά τους.

Έχουν σχεδιάσει μπλε δάκρυα

κάτω από τα μάτια τους.

Και τώρα χορεύουν

μαζί και χώρια

με κινήσεις αργές,

με οσφυοκαμψίες και ελιγμούς,

με ανατάσεις και άχαρα λικνίσματα

και με τα φαρδιά μανίκια τους να καλύπτουν

τα πρόσωπά τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Αν ήμουν η Cat Woman

θα ακροπατούσα στην κορυφή της στέγης

ανάμεσα στα συντρίμμια των γυάλινων κόσμων

της ζωής των ταχυτήτων.

Μα έμαθα ότι δεν προσγειώνεται κανείς

πάντα στα πόδια του όταν πέσει

από μια ταράτσα.

Αν είχα φτερά θα πετούσα

σαν την Wonder Woman

αποφεύγοντας τις σφαίρες θανάτου

ενός ελεύθερου σκοπευτή.

Μα τα βιονικά μου μέλη ήταν ψεύτικα

και πάντα έτοιμα να αποκαλύψουν

την αληθινή ταυτότητά μου.

Αν ήμουν η Lara Croft, αυτοεξόριστη

σε ακατοίκητες περιοχές της ιστορίας

θα ένιωθα, πιθανόν, οικεία σε μια χώρα

όπου για οποιονδήποτε άλλον θα 'μοιαζε ξένη.

Μα θα λογάριαζα τις προμήθειές μου

σε μικρότερες δόσεις για μακρύτερο χρόνο

καταλήγοντας με πολύ λιγότερα από τα αναγκαία.

Τα σύνορα ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό

εξακολουθούν να προβάλλονται

μέσα από απτές ρεαλιστικές λεπτομέρειες

παραμένοντας σύγχρονα

ανεξαρτήτως χρόνου

για αυτόν που αντιλαμβάνεται τη χρονική ροή

με τον δικό του τρόπο

και συνεχίζει να κατασκευάζει την ταμπέλα

για το επόμενο κουστούμι του

σχεδιάζοντας τη μεγάλη είσοδο.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΚΡΑΥΓΗ

Είναι η φιγούρα που φαντάζομαι

να στέκεται στο ανοιχτό στόμα μιας γέφυρας,

προσπαθώντας να αφήσει το ποτάμι της σιωπής

και την απόγνωση των τόπων πίσω της, τις σκιές

από τα ερείπια του χθες να ξεθωριάζουν στην απόσταση.

Φαντάζομαι την αύρα της οικογενειακής ζωής

κι όλες τις μνήμες που αγάπησε να εξασθενίζουν γρήγορα.

Είναι το απελπισμένο πρόσωπο που θα ευχόμουν να μπορούσα

να του προσφέρω μια διάσωση, όχι τόσο γιατί το χρειάζεται,

μα γιατί χρειάζομαι εγώ να σώσω κάποιον,

να ανασύρω μια κραυγή από τα έγκατα του ασύλληπτου

στα άφταστα τα βάθη ενός ορίζοντα αμυδρού.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΣΑΦΗΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Ο τελευταίος ποιητής στον κόσμο

γράφει μόνος σε μια ήσυχη αυλή.

Κοιτάζει γύρω του αναζητώντας έμπνευση.

Το φως του ήλιου τον ζεσταίνει

καθώς αποσυνδέεται απ' τη δική του μνήμη

πασπαλίζοντας με νηπενθές τα όνειρά του.

Βλέπει μια σκιά να διασχίζει τη σελίδα του

και κοιτάζει προς τα πάνω με ασαφή προσδοκία...

Είναι το τελευταίο χελιδόνι

που σέρνει το περίγραμμά του

πάνω στο συνοθύλευμα των άτρωτων ιδεών

αναδεύοντας τον κρατήρα του οίστρου.

Τίποτα δεν είναι τόσο σαφές

όσο η μνήμη στην αναθεώρησή της.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΓΚΕΛΑ

Η ψυχή είναι ένα πουλί

σε μοναχικό κλουβί

που τσακίζει τα φτερά  

στα ατσαλένια κάγκελα

κάθε φορά που αναζητά

κουράγιο για να αντισταθεί

στη σφραγισμένη επιλογή.

Καμώνεται πως τραγουδά

ευτυχισμένο στο κλουβί του

μα άλλοτε σπάζει και σκορπά

σε μάταιες κλήσεις τη φωνή του

και άλλοτε αντανακλά

ως δύναμη ανυπέρβλητη

την ίδια τη σιωπή του.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ

Πριν από κάθε λέξη

η σκέψη, σαν ψευδαίσθηση -ή παραίσθηση

τέμνει αδιάκοπα

το ανάγλυφο του χάους

κρατώντας ανοιχτό το δρόμο

στους θεούς της δυσπιστίας.

Πριν από κάθε λέξη

η σκέψη, σαν αιμάτινο νεφέλωμα

δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα

διαπερνώντας την ανυπαρξία

του ορατού.

Πριν από κάθε λέξη

η σκέψη, σαν μετέωρη αλήθεια

εκτείνεται στο άπειρο

διασφαλίζοντας τη ζοφερή

ευθανασία μας.

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΧΟΣ

Λέγεται πως δεν υπάρχει ήχος στο διάστημα

ή δονήσεις της ύλης ή ταλαντώσεις χαοτικές

που να κατρακυλούν με πάταγο

μέσα στο φωτογραφικό σκοτάδι

καθώς οι γαλαξίες καταρρέουν,

συγκρούονται ή εκρήγνυνται

και τα αστέρια γεννιούνται και σβήνουν

σαν ουτοπικές κουκίδες.

Κι όμως, ακούμε τις τελευταίες προσευχές τους

που δραπετεύουν με αστρικούς διασκελισμούς

πάνω από τους τεχνητούς παραδείσους του συνειδητού,

πάνω από τη σιωπή των ωρών που πεθαίνουν.

Βασιλική Δραγούνη

ΔΙΝΕΣ

Ένας καλειδοσκοπικός κόσμος αδρανών τοπίων

στροβιλίζεται γύρω σου

διαμορφώνοντας μια νέα επικράτεια.

Πνοές αόρατου ορίζουν την τροχιά του

κρατώντας ασύμμετρες αποστάσεις

από το διεσταλμένο παρόν. 

Ανασηκώνεις μία άκρη και κυρταίνεις

για να χωρέσεις στο άνοιγμα που κυματίζει και επεκτείνεται

σαν εισπνοή, σαν εκπνοή

ή σαν μια ανάσα οικείας γαλήνης

ή απλά σαν ένα ακόμη υπαινικτικό σταυρόλεξο

που θα αγνοήσεις ή θα λύσεις.

Γνωρίζεις τον τρόπο που οι πιθανότητες

σε γυροφέρνουν, σαν μεταβαλλόμενα σήματα

στο κέλυφος του σκοταδιού.

Γέρνεις το κεφάλι σου μπροστά

για να δεις πώς φαίνεται το πρόσωπό σου

μέσα στην αντανάκλαση.

Πώς το είδωλό σου φθίνει και διαχέεται.

Πώς το σκοτάδι μεγεθύνεται, γίνεται νύχτα μέσα στη νύχτα.

Πώς οι δίνες βουίζουν και στροβιλίζονται.

Πώς οι αδιάκοποι κυματισμοί

σε προσκαλούν ακατάπαυστα

να έρθεις μέσα.

Βασιλική Δραγούνη

ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Ένα πρωί κοίταξα στον καθρέφτη

και δεν ήμουν πια εκεί.

Άγγιξα το πρόσωπό μου

σαν να μπορούσε αυτό να βοηθήσει.

Έγνεψα στον εαυτό μου

μα τίποτα δεν μου έγνεψε σε ανταπόκριση.

Η σκοτοδίνη υψώθηκε στα μάτια μου σαν εφιάλτης.

Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα

και κάθισα στο ξέστρωτο κρεβάτι μου.

Το στρώμα ήταν επίπεδο

και το βαθούλωμά μου είχε φύγει.

Έσυρα τον εαυτό μου ως το σαλόνι.

Παρατήρησα πως τώρα έλειπα 
από κάθε φωτογραφία.

Ένα κάθισμα ήρθε από το πουθενά

και με συγκράτησε.

Περνούσαν τα λεπτά κι εγώ καθόμουν

-μου ήταν αδύνατον να κινηθώ.

Για μια στιγμή πίστεψα πως είδα 
την αντανάκλασή μου στο παράθυρο

μα ήταν ένα χελιδόνι

που έκανε κύκλους πάνω απ' το φράχτη.

Το κοίταξα και με κοίταξε.

Πίστεψα ότι με κοίταξε.

Θα ορκιζόμουν ότι με κοίταξε.

Κι έπειτα

πέταξε μακριά.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΙΠΟΤΑ

Περπάτησα στην άμμο

μα το νερό έσβησε τα βήματά μου.

Σκαρφάλωσα σε ράχες και πλαγιές

αλλά δεν μίκρυνε η απόσταση στις πτώσεις.

Περιπλανήθηκα σε σπήλαια γεμάτα σταλακτίτες

μα δεν άφησα κανένα αποτύπωμα στα βράχια.

Κάθε μέρα συνθέτω ένα καινούργιο τίποτα

από διάσπαρτα εναλλασσόμενα "είναι"

κι αναζητώ αυτό που δεν είμαι

μέσα στον σκοτεινό καθρέφτη μου.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Κοίταξα κατάματα την θλίψη, σαν αγάπη,

της χάρισα τις δυσανάγνωστες υποσχέσεις μου

κι εκείνη με πήρε μαζί στη μοναξιά της,

όπου και έμεινα.

Έχτισε ένα δωμάτιο για μένα,

φτιαγμένο από παλιές πληγές και ματαιότητες

κι από παράθυρα που διαθλούν τα δάκρυα

σε αμυδρές ανατολές και ηλιοβασιλέματα.

Όμως μου αρνήθηκε μια πόρτα,

όταν με κλείδωσε μέσα σ’ αυτό

παρέα με τις μνήμες

-σαν να υπήρχαν μόνο αυτές και τίποτε άλλο.

Κάποιες νύχτες έβλεπα τα κύματα να έρχονται

και να καλύπτουν το δωμάτιο και να το διαβρώνουν

και να παίρνουν ό,τι θέλουν από αυτό, αφήνοντάς με

μόνο στο πλευρό του ανώφελου.

Και κάποιες άλλες νύχτες το κοιτούσα

να επιπλέει στον ουρανό, με αστέρια να το περιβάλλουν

και να αγκυροβολεί στη γη το χάραμα

και να βυθίζεται ολόφωτο μέσα στο χρόνο.

Μια μέρα η θλίψη με εγκατέλειψε.

Πήρε και τα παράθυρα μαζί της, δεν μου άφησε

παρά μόνο ένα μικρό σημείωμα στον τοίχο.

Είπε αντίο.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΓΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Ένα μαγικό κουτί

γεμάτο από ξεχασμένες μελωδίες

και γλυκόπικρες νότες εαρινής συμφωνίας

αφέθηκε σαν μια ενθύμηση ανεξιχνίαστη

στο άδειο δωμάτιο,

σε στοίχιση γεωμετρική με κατακερματισμένες αναμνήσεις

φυγαδευμένες σε απόμερες γωνίες.

Ο χρόνος στροβιλίζεται

στο αχανές δωμάτιο της ύπαρξης

μετουσιώνοντας την αρχιτεκτονική της απώλειας

σε αξεδιάλυτο χάος. Δεν υπάρχουν ενδότερα.

Τα δωμάτιο είναι όμορφο

αλλά χωρίς πόρτες. Υπάρχει μόνο

ο ήχος των κρυφών κανόνων

που δίνει ρυθμό στην περιδίνηση της μνήμης.

Ζούμε μεταξύ κρεσέντο και ντιμινουέντο ζωής

αδιάκοπα πασχίζοντας να ανασυνθέσουμε

τις μελωδίες απ’ τα άγνωστα βάθη του εαυτού μας.

Να ανακαλύψουμε και πάλι το μαγικό κουτί

γεμάτο από γνώριμες νότες

και ανοίγοντάς το, να τις αφήσουμε να ταξιδέψουν

στον εαρινό άνεμο.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΕΘΕΞΗ

Είμαστε τόσο εξαγνισμένοι

μέσα στην έκσταση των λατρευτικών μας μυστηρίων.

Καμία θλίψη, κανένας φόβος,

καμία ανεκπλήρωτη επιθυμία

δεν προδίδει την αθωότητά μας.

Είμαστε πουθενά και παντού

μέσα στην καθαρότητα του νου.

Ταξιδεύουμε στους ήχους πανάρχαιων χρόνων

μέσα από το λαμπερό ουράνιο τόξο

ενός παραθύρου.

Μόνο οι καθρέφτες γνωρίζουν ότι έχει φύγει,

αν και τους έχουμε καλύψει.

Το στιλπνό μωσαϊκό της θλίψης

αντανακλά έναν απάνθρωπα απροσδιόριστο

απόκοσμο πόνο,

οι τοίχοι τυλίγονται

σαν κουτιά συσκευασίας δώρου,

τα παράθυρα εξαφανίζονται στον ουρανό

και τα δάπεδα απορροφούν

τις φτωχές παρηγοριές μας.

Όλα είναι όπως τα άφησε η φαντασία μας,

η σκέψη φτερουγίζει με αθόρυβο πέταγμα

πάνω από έναν κυκεώνα σωριασμένων ενθυμίων

στην άσπλαχνη ομορφιά

της εαρινής ισημερίας.

Οι άκρες των δακτύλων μας αγγίζουν

τα σπασμένα κρύσταλλα που ανελέητα κάρφωσαν

την αγάπη και την γενναιοδωρία.

Είμαστε τόσο εξαγνισμένοι, όσο ποτέ

μέσα στην έκσταση των λατρευτικών μας μυστηρίων.

Βασιλική Δραγούνη