ΒΑΤΡΑΧΟΙ

Ακούμε για βατράχους που αγκομαχούν

δοκιμάζοντας τις λειτουργικές προεκτάσεις τους,

πακτωμένοι στο έδαφος της εξέλιξής τους

που επεξεργάζονται νέες σκέψεις,

πράσινες και ιριδίζουσες, σαν τα ξόρκια

που ρίχνουν οι μάγισσες στα παραμύθια.

Ο λαιμός τους διαστέλλεται αχόρταγα

με προειδοποίηση, με ανησυχία,

σαν τον κόσμο γύρω τους.

Πρώτα παγώνουν και μετά αναπηδούν

στα γνωστά περιβάλλοντα -στο ρηχό πράσινο της λάσπης,

στην παχιά σκιά της εξαφάνισης.

Βασιλική Δραγούνη