ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ

Όλη τη νύχτα οι καμπάνες

πενθούν τα νεκρά δευτερόλεπτα,

κρεμασμένα κι αιωρούμενα

στο ατελείωτο μαύρο

της ανυπαρξίας

κι οι εσπερινοί αντιλαλούν

των τελετών τον απόηχο

στις σιωπηλές ώρες

της αγρύπνιας.

    

Εκεί που το αρχαίο φως

σαλεύοντας ωχρό

βρίσκει το δρόμο,

αγγίζει το κρεβάτι

όπου βουλιάζεις σε αέναη αϋπνία

και δραπετεύει πάνω

απ’ τις σκιές των σκέψεών σου,

αναζητώντας μια ελπίδα διαφυγής

στου ορίζοντα τα βάθη.

    

Εκεί που το άχρωμο ξημέρωμα

θα ξεδιπλώσει τα λευκά του πέπλα

απλώνοντάς τα πάνω

από τον θλιβερό κόσμο

και τις χλωμές συγκεντρώσεις

όπου συναντιούνται

ο ήχος κι η σιωπή.

    

Δεν είσαι σαν Εκείνον.

Ποτέ δεν ήσουν, άλλωστε.

Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι

έχεις ήδη απομυθοποιηθεί.

Στριμωγμένος στο άβολο κλουβί

του τετελεσμένου

κατέληξες να αυτομαστιγώνεσαι

με ποικίλους τρόπους,

μοιρολατρικά προσμένοντας
το αυτονόητο. 

Βασιλική Δραγούνη