ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Κοίταξα κατάματα την θλίψη, σαν αγάπη,

της χάρισα τις δυσανάγνωστες υποσχέσεις μου

κι εκείνη με πήρε μαζί στη μοναξιά της,

όπου και έμεινα.

Έχτισε ένα δωμάτιο για μένα,

φτιαγμένο από παλιές πληγές και ματαιότητες

κι από παράθυρα που διαθλούν τα δάκρυα

σε αμυδρές ανατολές και ηλιοβασιλέματα.

Όμως μου αρνήθηκε μια πόρτα,

όταν με κλείδωσε μέσα σ’ αυτό

παρέα με τις μνήμες

-σαν να υπήρχαν μόνο αυτές και τίποτε άλλο.

Κάποιες νύχτες έβλεπα τα κύματα να έρχονται

και να καλύπτουν το δωμάτιο και να το διαβρώνουν

και να παίρνουν ό,τι θέλουν από αυτό, αφήνοντάς με

μόνο στο πλευρό του ανώφελου.

Και κάποιες άλλες νύχτες το κοιτούσα

να επιπλέει στον ουρανό, με αστέρια να το περιβάλλουν

και να αγκυροβολεί στη γη το χάραμα

και να βυθίζεται ολόφωτο μέσα στο χρόνο.

Μια μέρα η θλίψη με εγκατέλειψε.

Πήρε και τα παράθυρα μαζί της, δεν μου άφησε

παρά μόνο ένα μικρό σημείωμα στον τοίχο.

Είπε αντίο.

Βασιλική Δραγούνη