ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Ένα πρωί κοίταξα στον καθρέφτη

και δεν ήμουν πια εκεί.

Άγγιξα το πρόσωπό μου

σαν να μπορούσε αυτό να βοηθήσει.

Έγνεψα στον εαυτό μου

μα τίποτα δεν μου έγνεψε σε ανταπόκριση.

Η σκοτοδίνη υψώθηκε στα μάτια μου σαν εφιάλτης.

Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα

και κάθισα στο ξέστρωτο κρεβάτι μου.

Το στρώμα ήταν επίπεδο

και το βαθούλωμά μου είχε φύγει.

Έσυρα τον εαυτό μου ως το σαλόνι.

Παρατήρησα πως τώρα έλειπα 
από κάθε φωτογραφία.

Ένα κάθισμα ήρθε από το πουθενά

και με συγκράτησε.

Περνούσαν τα λεπτά κι εγώ καθόμουν

-μου ήταν αδύνατον να κινηθώ.

Για μια στιγμή πίστεψα πως είδα 
την αντανάκλασή μου στο παράθυρο

μα ήταν ένα χελιδόνι

που έκανε κύκλους πάνω απ' το φράχτη.

Το κοίταξα και με κοίταξε.

Πίστεψα ότι με κοίταξε.

Θα ορκιζόμουν ότι με κοίταξε.

Κι έπειτα

πέταξε μακριά.

Βασιλική Δραγούνη