ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ

Είναι κι αυτός ο φόβος που δε ρωτάει,

απλά μπουκάρει στη σκηνή στιγμιαία κι ανύποπτα

παίζοντας το ρόλο του

με ένα γενικευμένο έλλειμμα ενσυναίσθησης.

Τα ερωτήματα παραμένουν σαν στρατιώτες

που αντιτάσσονται στις αυταπάτες σθεναρά

πυροδοτώντας τις δυνάμεις του μυαλού

με άδεια τουφέκια στα χέρια

και κάθε δομημένο σενάριο της ανθρώπινης κατάστασης

με αρχή μέση και τέλος,

αποκλίνει πλήρως από την πραγματικότητα

των εκάστοτε συνθηκών.

Απαγγέλλει ιστορίες που στάζουν μελάνι και αίμα

κι αφήνει τους προβολείς να κάνουν το υπόλοιπο έργο.

Βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν

-και το αντίστροφο-

και εξηγεί πως έρωτας και θάνατος πάνε μαζί

θεωρώντας την αυτοκαταστροφή μία μορφή επιβεβαίωσης

-αν όχι μέχρι το τέλος της πρώτης πράξης,

σίγουρα πριν το κλείσιμο της τελευταίας.

Βασιλική Δραγούνη