ΚΟΡΑΛΛΕΝΙΟ ΝΗΜΑ

Είναι ένα κοραλλένιο νήμα που με σέρνει

μέσα από θάλασσες παλιές και μακρινές

υπερβαίνοντας τα υποβρύχια όρια.

Αχνό σαν μνήμη κι ανεπαίσθητο σαν κύμα

αποπειράται καταδύσεις βάθους

αποφεύγοντας τα ύφαλα εμπόδια.

Ραφές ανοίγει στα ρευστά παραπετάσματα

ξηλώνει και ξηλώνεται

συρράπτοντας μαζί τα αδιάβροχα χρόνια.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Ένας μπλε ερωδιός ανυψώνεται 
από την θραυσματική του αντανάκλαση

στις βαθυγάλανες ώρες πριν τον πρωινό όρθρο

σκορπίζοντας στάλες άφεσης πάνω από τις ζοφερές 
πτυχώσεις του νερού

που διαπερνούν το φως του ήλιου

σαν διάσπαρτα ζαφείρια ή χάντρες τυρκουάζ

μέσα από λάπις λάζουλι κοχύλια και οστρακόδερμα.

Μπορεί να σκέφτεσαι πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί.

Αλλά περίμενε.

Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας

χαράζει διάσπαρτους ρούνους σε έναν ύφαλο.

Το νόημα δεν χάνεται ποτέ:

και η πιο θρυμματισμένη ζωή αποτιμάται σε στιγμές.

Το κυματιστό τραγούδι της γαλάζιας φάλαινας,

θρήνος σε ντο-ελάσσονα,

μεταβαίνει στο μέλλον που φθίνει

στέλνοντας νοσταλγία σε κάθε νότα, σαν μια προσευχή

που αντηχεί στο κενό.

Καταδυόμαστε σε βάθη 

ανεξερεύνητης αλήθειας. Όλοι μας.

Οι προοπτικές μας ασαφείς,

ατραποί φυσαλίδων στον απόηχο του τραγουδιού

πέρα απ’ το φάσμα του φωτός, πέρα από τον ορίζοντα.

Βυθιζόμαστε στο απέραντο γαλάζιο.

Μία ελεύθερη κατάδυση στον αέρα, το νερό ή τα οράματα

του λεξικού των ευσεβών μας πόθων

μέσα στην πρώτη γαλανή απόχρωση πριν την αυγή,

αυτήν του φωτός κάτω απ’ την επιφάνεια.

Ο καθένας μας

κατακερματισμένος, σαν ίχνη φυσαλίδων

κινείται σπειροειδώς σε απέραντες αβύσσους

ακολουθώντας στην περιδίνηση την μυστική βοή

του Λεβιάθαν.

Όλοι μας

ζούμε αποσπασματικά

μα η ένωση των κομματιών θα είναι το μέτρο της άφεσης.

Κάτι απέραντο μας καλεί

που αναδύεται από τα βάθη

της ύπαρξής μας.

Βασιλική Δραγούνη

ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑ

Κύματα βουβά ανεβαίνουν στην ακτή

σαν στρώματα υγρού φωτός

και σε βράχια ακλόνητα σπάνε αφρισμένα.

Φύκια νωπά, βότσαλα κι άδεια κοχύλια

ξεβράζονται ανυπόμονα στην άμμο

φέρνοντας μυρωδιά αύρας θαλασσινής στη μνήμη.

Γλάροι συντροφεύουν τον αιώνιο ορίζοντα

και στροβιλίζονται με απόκοσμα φτεροκοπήματα

στον άνεμο των εποχών που χάθηκαν.

Το τελευταίο φως του ουρανού

θαμπωτική εικασία που γλιστρά και διαλύεται

στο σκοτάδι του χρόνου.

Και μες στη μονοκόμματη σιγή

τα κύματα ξεφεύγουν απ' το πλαίσιο της εικόνας

και φτάνουν ως τις άκρες των βρεγμένων παπουτσιών μου.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΡΚΑ ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΗ

Βάρκα αταξίδευτη ακροβατεί στο γαλανό σκοτάδι

επιβεβαιώνοντας τον εαυτό της πάνω απ’ το νερό

σαν μία ουτοπική κουκκίδα μετέωρη, δίχως στάση.

Απορρίπτοντας την εκδοχή του ονειρικού λικνίσματος

κατρακυλά με άλματα σε αδιαφανή ομίχλη,

έτοιμη να συνθλίψει την διαμάχη της μεταμόρφωσης.

Η ομίχλη είναι καλύτερη από τον καπνό, λένε,

όμως μία καλή βροχή δείχνει επιβλητικά τον δρόμο της επιστροφής

ξεπλένοντας την παρατεταμένη αδράνεια του καλοκαιριού.

Βασιλική Δραγούνη

ΗΡΕΜΗ ΛΙΜΝΗ

Μέρες ανησυχητικής αγωνίας

και άγρυπνες νύχτες φόβου.

Κι έπειτα, μέρες μουδιασμένης λήθης

και νύχτες με όνειρα τρόμου.

Όπως το αμείλικτο κύμα χτυπά

το εξασθενημένο πρόχωμα της ακτής

Όπως οι ματωμένες αρθρώσεις γρονθοκοπούν

τα τεμαχισμένα απομεινάρια ενός σάκου

Αυτός, ο κύκλος μας

του αναπόφευκτου

του αναπόδραστου

του αδιάψευστου

του αδυσώπητου

Υποδαυλίζεται από

το απερίγραπτο

το απροσδιόριστο

το ανέκφραστο

το ανεξήγητο

   

Τον θυμό, που κατοικεί βαθιά

στις εξουθενωμένες ψυχές μας.

Ωστόσο, κανείς δεν ξέρει.

Είμαι μία ήρεμη, γαλήνια λίμνη.

Μία βαθιά και σκοτεινή λίμνη

πάνω στο στόμιο ενός ενεργού ηφαιστείου.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΝΗΜΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ

Είμαστε μακριά κι όμως δεμένοι

-ήσουν μέρος του παρελθόντος μου προτού καν υπάρξω.

Έσκισες τα δίχτυα που οι πρόγονοί μου έριξαν

βαθιά, στις τρικυμιώδεις διαθέσεις σου.

Μου μιλάς πάνω από το φτερούγισμα των γλάρων

σαν απαλός κυματισμός ή μεγαλοπρεπής φουρτούνα

ψιθυρίζοντας νανουρίσματα και ξόρκια δελεαστικά

για τόπους μυθικούς του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Σε εγκαταλείπω μόνο όταν εισβάλλουν άλλοι

στη μοναξιά που οικειοθελώς μοιραζόμαστε.

Μέρα τη μέρα περιφέρω ίχνη αέναα στις έρημες ακτές σου

και τη δική μου γκρίζα θάλασσα ατενίζω.

Βασιλική Δραγούνη

ΞΕΝΟΙ

Ξεθωριασμένες σκιές μου γνέφουν

πως με ξέχασε ο Ήλιος, φίλε μου.

Τα βήματά σου παίρνει ο Βόρειος άνεμος,

γλάροι χορογραφούν την απουσία σου,

αντιλαλούν το ισχνό σου αντίο

που χρονοτριβούσε στις ήρεμες ημέρες.

Μόνο η ηχώ των λόγων σου έχει μείνει

αν κι αυτή είναι απ' τον άνεμο φευγάτη.

Η παραλία είναι έρημη τώρα.

Νέα σύννεφα, νέοι κίνδυνοι θα εμφανιστούν σε λίγο,

νέες σκιές θα με κυνηγήσουν πάνω στην ξηρά.

Στέκομαι μόνη εδώ, σε αυτό το νησί,

αναζητώντας την αλήθεια μας στο σιωπηλό ατένισμα του γλάρου

και για μια στιγμή σε βλέπω... μια αντανάκλαση στο μάτι του...

φεύγεις μακριά και χάνεσαι. Ναι, είναι αυτό το τέλος.

Ξένοι από δω και πέρα.

Σε βλέπω να πετάς πάνω απ' τα γκρίζα κύματα.

Το τέλος, ναι.

Για πάντα ξένοι.

Βασιλική Δραγούνη

ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΩΝ ΓΛΑΡΩΝ

Ζωντανεύοντας μνήμες

από θραύσματα παιδικής ηλικίας

γεμάτης από μέρη και φόβους

και δάκρυα και πρόσωπα

ξεχασμένα

-αυτός, αυτός

κι αυτός που σε προσπέρασε

ξεχνώντας-

εσένα, που είσαι τόσο μικρός

και πρέπει να πας εκεί όπου η ζωή σε οδηγεί

και όλοι οι δρόμοι προς το κέντρο του εαυτού

περνούν από αυτά τα θαμπά πρόσωπα

και τις ματαιωμένες υποσχέσεις

-αντίο, αντίο

και ξανά αντίο.

Τώρα ελίσσεσαι στον κυκλικό χρόνο

μέχρι να φτάσεις στο σημείο

που ξεκίνησες

χωρίς αμφισβητήσεις

χωρίς απαντήσεις,

όλα είναι εδώ

-ήταν πάντα εδώ-

λεπτό το λεπτό

ώρα την ώρα

χρόνο τον χρόνο

-γιατί να θλίβεσαι

για ό,τι δεν μπορείς να ξέρεις.

Ένας γλάρος εμφανίζεται στα όνειρά σου

κι ύστερα άλλος, κι άλλος

κι ύστερα

εκείνες οι γνώριμες,

πρωτόγονες κραυγές...

Βασιλική Δραγούνη

ΣΗΜΕΙΟ ΦΥΓΗΣ

Κάπου μακριά, σε έναν άλλο ορίζοντα

ευρύχωρο και γκρίζο

και επίπεδο σαν την ήρεμη θάλασσα

μετά την παλίρροια

κομμάτια φωτός

συγκλίνουν στο σημείο φυγής

και η ηλιακή λάμψη εξασθενίζει

σαν νεκρό πυροτέχνημα.

Διάφανα ακίνητα κύματα

διασχίζουν την απεραντότητα

και σαν ζαλισμένοι γλάροι

καταρρέουν στην άμμο.

Και πολύ πιο πάνω απ’ τον ορίζοντα

ο γνωστός, επίμονος θόρυβος

σαν θρόισμα φτερών

σε γυάλινο βάζο.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ

Ήσουν τόσο σαστισμένος

που κατάφερες να κολυμπήσεις στα βαθιά

μα βούλιαξες απρόσμενα

στην κινούμενη άμμο του χρόνου.

Οι άνεμοι δεν ήταν ευνοϊκοί από τότε

κι ο ήχος κάθε νέας εκκίνησης

ξεθώριαζε και εξαφανιζόταν στο άπειρο

ενός ερειπωμένου ουρανού.

Ακατανόητες εικόνες ρίγους

νέκρωσαν τις αισθήσεις σου

που κουράστηκαν να παρακμάζουν

σε μιαν ακόμη θάλασσα προσπάθειας.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΟΧΥΛΙ

"Διψάς;"

με ρώτησε ο από μηχανής θαλασσινός θεός

που κολυμπούσε μπροστά από μένα.

Ο ορίζοντας συνέχισε να απλώνεται

σαν μια φλεγόμενη κουβέρτα

κι ο ουρανός, προάγγελος απρόοπτου θαύματος,

συνέχισε να αντιλαλεί

τον απόηχο της ερώτησης.

Προσπάθησα να απαντήσω

μα το σπασμένο κοχύλι του χρόνου

που κρατούσα για κούπα

συνέχισε να ξεχειλίζει

κι εγώ, αψηφώντας το όραμα του απείρου,

συνέχισα να αναζητώ

τα τσόφλια.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Καταδυθήκαμε στο φως

σε συμβολικές μορφές ύπαρξης

αθώων ονείρων.

Παλινδρομήσαμε αδέξια

μέσα στα χλωμά νερά

των αδικαίωτων στιγμών.

Αναδυθήκαμε απ’ τους αχανείς,

τους μύχιους πόθους

του διασκορπισμένου σκότους.

Νιώσαμε την αδυσώπητη αφή

του φευγαλέου κύματος

που σπάει στην ακτή.

Ακούσαμε την πνοή της αγάπης

σαν ψίθυρο του αιθέρα

με τρυφερότητα και οργή.

Αντικρίσαμε μέσα σε ναυάγια φωτός

τα αδρανή τοπία

ενός εύθραυστου ονείρου.

Αναζητήσαμε το ανεξίτηλο άρωμα

των αμέριμνων στιγμών

κάποιας οικείας γαλήνης.

Γευτήκαμε την ευδαιμονία

της παράδοσης του εαυτού

μα και την αγριότητα της απώλειας.

Νομίζαμε πως ήμασταν ελεύθεροι, μα όχι.

Επιστρέψαμε στις μνήμες

που εμπιστευόμαστε.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Εκεί στην ακτή, πολλά όνειρα

βρίσκονται θαμμένα μες στην άμμο.

Εκεί, όπου οι ανυπαρξίες της καρδιάς

έρχονται και χάνονται με το κύμα

και ξέφτια μπλε εξαϋλώνονται

στις αφανείς αποχρώσεις του λυκόφωτος

που στολισμένες με ήχους κι αναστεναγμούς

και ψίθυρους ατέλειωτους

σαν μελωδίες παρείσακτες αντιλαλούν

στις μεσονύκτιες στράτες

σαν λησμονιές, σαν χίμαιρες απροσδιόριστες

υγρά φιλιά μας δίνουν

και κλείνουν απαλά τα μάτια μας

με αόρατα χέρια.

Βασιλική Δραγούνη

ΙΧΝΗ

Τις μεγάλες καλοκαιρινές νύχτες

όπου τίποτα δεν κινείται

παρά μονάχα μία πανσέληνος

στη χίμαιρα του ορίζοντα

φωτίζοντας την υδρόγειο σφαίρα της εμπειρίας,

αναδεύοντας τη θάλασσα της μνήμης μπρος και πίσω,

σκορπίζοντας υπαινιγμούς

σε διαφανείς αβύσσους

κοσκινίζω την άμμο της ιδιωτικής μου παραλίας

μαζεύοντας στο κουβαδάκι μου

τα γυαλισμένα ίχνη της ύπαρξής μου,

ανοίγοντας σχισμές με τις παλάμες

και αλιεύοντας ασημαντότητες

από τις απαγορευμένες ζώνες της επιθυμίας

πριν προλάβουν να βυθιστούν

στην κινούμενη άμμο της λήθης.

Τοπογραφώντας την προσωρινή μνήμη

με γυμνά ακροδάχτυλα μαζεύω

αυτά τα διάσπαρτα θραύσματα

που κοσμούν μία κοινή ακτή.

Τίποτα εδώ δεν είναι αποκλειστικά δικό μου.

Κάθε ζωή προκύπτει από άλλες ζωές,

κορυφές και συντριβές,

ακολουθώντας τον αιώνιο ρυθμό του απροσδιόριστου.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΟΥΡΟΥΠΟ

Εδώ στο σούρουπο

δίπλα στο αργό λαμπερό ρυάκι

το απερίσκεπτο παιδί,

πάντα στο χείλος της περιέργειας,

με αφέλεια παιδική και πίστη

έρχεται στην όχθη να χαζέψει

το κινούμενο νερό που λάμπει.

Και οι θάμνοι αναστενάζουν μ’ έγνοια

και τα σκοτεινά δέντρα ψιθυρίζουν.

Και το ανυποψίαστο παιδί στο σούρουπο

κάτω απ’ το κυματιστό φως του φεγγαριού

κάθεται και με τ’ ακροδάχτυλα χαϊδεύει

το φαντασιακό λευκό κουνέλι

που λαχταρά να κατέχει και ν’ αγαπά.

Και ψηλά στα δέντρα τώρα, στο σκοτάδι,

μια πεινασμένη τίγρη παρακολουθεί.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΠΟΥ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Στον άνυδρο τόπο που τα φύλλα του πέφτουν

φαίνεται πως θα βρέξει σήμερα.

Η μέρα απαρηγόρητα συγκεντρώνει τις ώρες

και το χορτάρι σκουριάζει.

Τα σκεβρωμένα κλωνάρια παγιδεύουν εφιάλτες

κι ένα μοναχικό δέντρο που κουράστηκε

να καρτερά και να αμύνεται

αφήνεται έρμαιο της αλόγιστης τύχης.

Κάτι πρέπει να συμβεί

αλλιώς τι κάνουμε εδώ,

παρατηρητές μοναχικοί σε έναν τόπο

δίχως ορόσημα και δρόμους;

Υπάρχουν πολλά ακόμα δέντρα σαν κι αυτό.

Τα ωχρά τους φύλλα στροβιλίζονται στο φύσημα

των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα

και των εύκολων, αποδημητικών σιωπών.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΩΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Ήταν το βάθος του φωτός στο νερό

που καθρέφτιζε τον ουρανό των λέξεων

όσο τα μάτια μπορούσαν ακόμα να εξηγήσουν

όσο το χέρι μπορούσε ακόμα να δοκιμάσει την ψευδαίσθηση.

Πώς μπορεί αυτό που μένει να γίνει κάτι άλλο;

Πώς η αφή μπορεί να σπάσει την αιχμηρή ακινησία του νερού;

Πώς τα ψήγματα φωτός μετουσιώνονται σε μνήμες;

Πώς το χέρι σκορπίζει στο νερό μάταιες προσευχές

ενώ τα μάτια ψάχνουν την υπέρβαση

-ελπίδα ωχρή στην ατελείωτη ελεγεία της ζωής μας;

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από τη μνήμη

-μια υδρόγειο σφαίρα αθέατων διαστάσεων

που φανερώνουν το αναπάντητο.

Κι η απεικόνιση του απειθάρχητα καταδιωγμένου κόσμου μας

κυματισμός της πέτρας στο νερό

που βρίσκει επιτέλους την ακτή.

Μια αλλόκοτη σύγκλιση ερωτήματος κι απάντησης.

Σιωπή μετά...

Βασιλική Δραγούνη

ΣΧΕΔΊΑ

Μέσα απ' τα απόμακρα βάθη του ύπνου

πάνω στη σχεδία της νύχτας

ένα παιδί προσπαθεί να δραπετεύσει

από την αθεράπευτη οδύνη της μέρας,

από αυταπάτες και αδιέξοδες νοσταλγίες,

απ' τις σκιές και τα φαντάσματα του δωματίου.

Το κρεβάτι επιπλέει στους σκοτεινούς του φόβους.

Μέσα από τη μνήμη του ονείρου

ξεπροβάλλει η σχεδία

που προσπαθεί να φύγει έξω απ' το δωμάτιο,  

έξω απ' της μέρας τις αδυσώπητες έγνοιες,

έξω απ' το ίδιο τ' όνειρο

που θέλει να την απελευθερώσει

-η ευκαιρία συναρπαστική μα οι τοίχοι εμποδίζουν...

Μέσα απ' την αγρύπνια της μητέρας

που προσπαθεί να ελευθερώσει το παιδί

από φόβους και αυταπάτες,

απ' τις σκιές και τα φαντάσματα του δωματίου

ξεπροβάλλει σαν χαμόγελο στη σκοτεινιά 

ο ήχος της φωνής της:

"Κάνε υπομονή. Μη φοβάσαι.

Αύριο θα φύγουμε από δω."

Βασιλική Δραγούνη