ΦΩΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Ήταν το βάθος του φωτός στο νερό

που καθρέφτιζε τον ουρανό των λέξεων

όσο τα μάτια μπορούσαν ακόμα να εξηγήσουν

όσο το χέρι μπορούσε ακόμα να δοκιμάσει την ψευδαίσθηση.

Πώς μπορεί αυτό που μένει να γίνει κάτι άλλο;

Πώς η αφή μπορεί να σπάσει την αιχμηρή ακινησία του νερού;

Πώς τα ψήγματα φωτός μετουσιώνονται σε μνήμες;

Πώς το χέρι σκορπίζει στο νερό μάταιες προσευχές

ενώ τα μάτια ψάχνουν την υπέρβαση

-ελπίδα ωχρή στην ατελείωτη ελεγεία της ζωής μας;

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από τη μνήμη

-μια υδρόγειο σφαίρα αθέατων διαστάσεων

που φανερώνουν το αναπάντητο.

Κι η απεικόνιση του απειθάρχητα καταδιωγμένου κόσμου μας

κυματισμός της πέτρας στο νερό

που βρίσκει επιτέλους την ακτή.

Μια αλλόκοτη σύγκλιση ερωτήματος κι απάντησης.

Σιωπή μετά...

Βασιλική Δραγούνη