ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Ένας μπλε ερωδιός ανυψώνεται 
από την θραυσματική του αντανάκλαση

στις βαθυγάλανες ώρες πριν τον πρωινό όρθρο

σκορπίζοντας στάλες άφεσης πάνω από τις ζοφερές 
πτυχώσεις του νερού

που διαπερνούν το φως του ήλιου

σαν διάσπαρτα ζαφείρια ή χάντρες τυρκουάζ

μέσα από λάπις λάζουλι κοχύλια και οστρακόδερμα.

Μπορεί να σκέφτεσαι πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί.

Αλλά περίμενε.

Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας

χαράζει διάσπαρτους ρούνους σε έναν ύφαλο.

Το νόημα δεν χάνεται ποτέ:

και η πιο θρυμματισμένη ζωή αποτιμάται σε στιγμές.

Το κυματιστό τραγούδι της γαλάζιας φάλαινας,

θρήνος σε ντο-ελάσσονα,

μεταβαίνει στο μέλλον που φθίνει

στέλνοντας νοσταλγία σε κάθε νότα, σαν μια προσευχή

που αντηχεί στο κενό.

Καταδυόμαστε σε βάθη 

ανεξερεύνητης αλήθειας. Όλοι μας.

Οι προοπτικές μας ασαφείς,

ατραποί φυσαλίδων στον απόηχο του τραγουδιού

πέρα απ’ το φάσμα του φωτός, πέρα από τον ορίζοντα.

Βυθιζόμαστε στο απέραντο γαλάζιο.

Μία ελεύθερη κατάδυση στον αέρα, το νερό ή τα οράματα

του λεξικού των ευσεβών μας πόθων

μέσα στην πρώτη γαλανή απόχρωση πριν την αυγή,

αυτήν του φωτός κάτω απ’ την επιφάνεια.

Ο καθένας μας

κατακερματισμένος, σαν ίχνη φυσαλίδων

κινείται σπειροειδώς σε απέραντες αβύσσους

ακολουθώντας στην περιδίνηση την μυστική βοή

του Λεβιάθαν.

Όλοι μας

ζούμε αποσπασματικά

μα η ένωση των κομματιών θα είναι το μέτρο της άφεσης.

Κάτι απέραντο μας καλεί

που αναδύεται από τα βάθη

της ύπαρξής μας.

Βασιλική Δραγούνη