ΜΝΗΜΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ

Είμαστε μακριά κι όμως δεμένοι

-ήσουν μέρος του παρελθόντος μου προτού καν υπάρξω.

Έσκισες τα δίχτυα που οι πρόγονοί μου έριξαν

βαθιά, στις τρικυμιώδεις διαθέσεις σου.

Μου μιλάς πάνω από το φτερούγισμα των γλάρων

σαν απαλός κυματισμός ή μεγαλοπρεπής φουρτούνα

ψιθυρίζοντας νανουρίσματα και ξόρκια δελεαστικά

για τόπους μυθικούς του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Σε εγκαταλείπω μόνο όταν εισβάλλουν άλλοι

στη μοναξιά που οικειοθελώς μοιραζόμαστε.

Μέρα τη μέρα περιφέρω ίχνη αέναα στις έρημες ακτές σου

και τη δική μου γκρίζα θάλασσα ατενίζω.

Βασιλική Δραγούνη