ΙΧΝΗ

Τις μεγάλες καλοκαιρινές νύχτες

όπου τίποτα δεν κινείται

παρά μονάχα μία πανσέληνος

στη χίμαιρα του ορίζοντα

φωτίζοντας την υδρόγειο σφαίρα της εμπειρίας,

αναδεύοντας τη θάλασσα της μνήμης μπρος και πίσω,

σκορπίζοντας υπαινιγμούς

σε διαφανείς αβύσσους

κοσκινίζω την άμμο της ιδιωτικής μου παραλίας

μαζεύοντας στο κουβαδάκι μου

τα γυαλισμένα ίχνη της ύπαρξής μου,

ανοίγοντας σχισμές με τις παλάμες

και αλιεύοντας ασημαντότητες

από τις απαγορευμένες ζώνες της επιθυμίας

πριν προλάβουν να βυθιστούν

στην κινούμενη άμμο της λήθης.

Τοπογραφώντας την προσωρινή μνήμη

με γυμνά ακροδάχτυλα μαζεύω

αυτά τα διάσπαρτα θραύσματα

που κοσμούν μία κοινή ακτή.

Τίποτα εδώ δεν είναι αποκλειστικά δικό μου.

Κάθε ζωή προκύπτει από άλλες ζωές,

κορυφές και συντριβές,

ακολουθώντας τον αιώνιο ρυθμό του απροσδιόριστου.

Βασιλική Δραγούνη