ΒΕΡΤΙΓΚΟ

Δεν είναι μόνο μια απόσταση

που θα πρέπει να διανύσεις

κάτω από το νερό

κρατώντας τη μακρά, δυνατή αναπνοή σου.

Δεν είναι μόνο ο ύπνος

με ονειρικά σύμβολα και σπέσιαλ εφέ

σε κάποιο φανταστικό ταξίδι που θα κάνεις

για να βγεις από τον εαυτό σου.

Δεν είναι μόνο μια πτήση

που θα πρέπει να πραγματοποιήσεις

στον αέρα

χωρίς να πέσεις.

Δεν είναι μόνο η ψυχραιμία

που θα πρέπει να κρατάς

ενώ τα πάντα γύρω σου

θρυμματίζονται.

Είναι το ότι θα χρειαστεί να υποστηρίξεις

τη δική σου πλοϊμότητα,

να απλώσεις δυνατές φτερούγες

για να συνδεθείς με το όραμά σου.

Είναι το να κρατάς ισορροπία

στις αντίστροφες δυνάμεις

απελευθερωμένος

από τα δεσμά του ιλίγγου

όταν είσαι το επίκεντρο του κόσμου σου,

η μικρή κουκίδα της τελειότητας,

το εστιακό σημείο της καταστροφής,

ανέγγιχτο από δύναμη και αντίσταση.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Κάτω απ' τον αστερισμό του τυχαίου, εκεί που οι δείκτες τέμνουν

τον άθικτο χρόνο, στροβιλιζόμαστε στου αγνώστου τους κυκλώνες.

Έρχονται και μας τυλίγουν σαν οπτασία αέρινη,

σαν φευγαλέα τραγούδια σειρήνων από τα απύθμενα βάθη,

σαν κύματα που ταξιδεύουν από άνεμο σε άνεμο,

σαν μια πρόσκαιρη θύμηση ενός ανεπαίσθητου κόσμου

ποτισμένη με το αλάτι των δακρύων μας

για να μας αφήσουν στην ακτογραμμή, τη λεπτή ισορροπία μεταξύ

ανόδου και πτώσης, άμπωτης και παλίρροιας

που ανεβαίνει και τραβιέται σε συνεχή ρυθμό

με έναν παλλόμενο, αρχαίο ήχο

ακολουθώντας την αδιάσπαστη τροχιά της νύχτας.

Εκεί μπορούμε πραγματικά να βυθιστούμε

μέσα στην έσχατη αιωνιότητα του ορίζοντα,

κάτω από τον ίλιγγο των ουράνιων σωμάτων

και την ανάμνηση ενός ήλιου μοναχικού που βασιλεύει

σε αυτές τις μεγάλες θάλασσες

όπου μπορούμε μόνο να ταξιδεύουμε στην επιφάνεια

και ποτέ στα βάθη τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΟ

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο διαφορετικό αντίο:

Τον περίπατο στην παραλία

σε αυτό το περίεργο φως

-η θάλασσα, απέραντα μοναχική.

"Ω," διαμαρτύρεσαι,

"η θάλασσα δεν είναι ποτέ μοναχική."

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο ξεχασμένο αντίο:

Τον περίπατο στην ίδια παραλία

σε μια συγκεκριμένη στιγμή,

πλησιάζοντας κάποιο αντικείμενο

από σκούρο φως

που μοιάζει να κινείται.

Βλέπουμε πως είναι ένα ξύλινο αεροπλανάκι

παρατημένο

από την παιδική μας ηλικία

που φαίνεται να μας θυμάται.

Το παίρνουμε και το κρατάμε.

Τόσο υγρό και σκονισμένο,

με ξεβαμμένα χρώματα.

Τόσο παλιό,

που διαλύεται στα χέρια μας.

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο δύσκολο αντίο:

Περπατώντας στην κυματισμένη παραλία

στο απογευματινό φως

αφήνοντας πίσω

το ξύλινο αεροπλανάκι.

Η θάλασσα μαίνεται

και στενάζει πάνω του

κλείνοντάς το

στην αφρισμένη αγκαλιά της.

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο τελευταίο αντίο:

"Κοίταξε πίσω και πες μου

τι βλέπεις."

"Δεν κοιτάω πίσω.

Παρακολουθώ έναν γλάρο

να ανυψώνεται

και να κλαίει

μέσα στην απέραντη μοναξιά

της θάλασσας."

Βασιλική Δραγούνη

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Χτυπούν τα παράθυρά μας ξετυλίγοντας

ό,τι έχει απομείνει από τη μέρα και αφήνοντάς το

να απλωθεί και να σκεπάσει

εικόνες, κατορθώματα, ελπίδες, προδοσίες

και άδειες αγκαλιές,

μεταμορφώνοντας τα ζωντανά όνειρα

σε άχρωμα πέπλα του ύπνου,

θολώνοντας την ασάλευτη αιωνιότητα,

διασχίζοντας το άπειρο με μεγάλους διασκελισμούς

και αφήνοντας διαμπερή αποτυπώματα  

που δεν μπορούν ποτέ να βρουν το δρόμο τους

στο πρωί.

Ρέουν δίχως τέλος

σπάζοντας όλους τους καθρέφτες της λογικής.

Πώς γίνεται να αψηφήσουμε τον ερχομό τους;

Θα έρθουν σαν παγίδες του χρόνου, ντυμένοι

με ψήγματα καταστροφής τις σκοτεινές τις ώρες

που ο θάνατος αναγνωρίζει για δικές του

χωρίς να ενδιαφερθούν ποτέ για μια συγκεκριμένη ιστορία

μα για μορφές και σχήματα και χρώματα και λάμψεις

άγνωστα στη μνήμη.

Έρχονται και φεύγουν στη ρωγμή του χρόνου

κλέβοντας ό,τι θα μπορούσε να είναι αποκάλυψη,

μεταλλάσσοντας όλα τα χαζά του βίου μας σε αρχαία ελεγεία

γεμάτη σύγχυση και αντικείμενα, ρολόγια, σιντριβάνια

και γκρεμισμένα αγάλματα, τραγούδια ξεχασμένα,

φόνους ανεξιχνίαστους, μυαλά παροπλισμένα

και σκιές, που ανεξαιρέτως όλες χάνονται στη σκόνη.

Όλες, εκτός απ' τις δικές τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

"Προσοχή, τελευταία αναγγελία

για το κουκλοθέατρο!",

ακούγεται από τα ηχεία

της Χώρας των Θαυμάτων.

Άνθρωποι-μαριονέτες

ξεμπερδέψτε τα νήματά σας,

κουνήστε χαλαρά

τα πόδια και τα χέρια σας.

Πού είναι το χαμόγελο σου Πινόκιο;

Έραψες όλα τα κουμπιά σου;

Χτένισες τις κοτσίδες σου Οβελίξ;

Φόρεσες το φτερό σου Πήτερ Παν;

Μαριονέτες, βουρτσίστε

τα φτηνά πράσινα κοστούμια σας,

γυαλίστε τα παπούτσια σας

με βερνίκια και λινάτσες,

η σκηνή είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά

και το κοινό ανυπομονεί…

Να είστε ευκίνητοι, να είστε έτοιμοι,

κάποιοι περιμένουν

να τραβήξουν τα νήματά σας.

Προσέξτε όμως

να μη γίνουν η θηλιά που θα σας πνίξει.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Λες "αυτά είναι παραμύθια,

στη ζωή είναι διαφορετικά"

όμως δεν σκέφτεσαι σωστά

γιατί είναι αυτά που καθορίζουν

τα μαθησιακά πρότυπα.

Θα σε διδάξουν να πεις στον δράκο:

"Μην τρως εμένα, φάε τον αδελφό μου,

είναι μεγαλύτερος".

Ότι ο φτωχός πατέρας πουλά την πεντάμορφη κόρη

στο τέρας, για μια διανυκτέρευση.

Ότι αν πεινάσεις, υπάρχει πάντα

μια γιαγιά μάγισσα στο δάσος

σε σπίτι από ζαχαρωτά.

Ότι μια ληστεία είναι επιτρεπτή

όταν γίνεται σε σπίτι αρκούδων.

Ότι ένα γλοιώδες φιλί αξίζει τον κόπο

όταν το δίνει μεταμφιεσμένος πρίγκιπας.

Ότι η μικρή Χιονάτη επιβιώνει

κάνοντας δουλειές στο σπίτι επτά νάνων.

Έτσι λοιπόν, σαπουνόπερες και παραμύθια,

παραμύθια και σαπουνόπερες.

Απλά πράγματα, διδακτικά

για να μαθαίνουν τα παιδιά

πως τα μαχαίρια είναι για τις πλάτες,

οι θησαυροί για να ληστεύονται

και η μόνη αλήθεια η προσποίηση

24 ώρες επί 7 ημέρες

και τίποτα λιγότερο

όταν μιλάμε για την επιβίωση

της πάπιας, της χήνας,

ή του πρίγκιπα.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ούτε υπέρβαση του αισθητού ούτε ενθύμηση του μάταιου

ο εφιάλτης που σε ξύπνησε σήμερα το πρωί.

Μία άνωθεν εξαγγελία έγινε από τα μεγάφωνα

ότι την τάδε μέρα -πολύ σύντομα- ο κόσμος θα τελειώσει

και ότι σου ανατέθηκε η αποστολή να πατήσεις

το κουμπί εξόντωσης.

Η ημερομηνία βρισκόταν ήδη στο ημερολόγιό σου

-εδώ και μέρες, μήνες ή χρόνια. Στα δελτία των ειδήσεων, θυμάσαι,

ότι σε καθημερινή βάση άκουγες πως άνθρωποι

πωλούν τα υπάρχοντά τους, ξεφορτώνονται τα περιττά,

γυρεύουν εξιλέωση, σαν έτοιμοι από καιρό να ανυψωθούν

στον επόμενο κόσμο.

Κι έπειτα, όλο το σχέδιο αναβάλλεται.

Σύμφωνα με το όνειρο, στο οποίο είσαι ήδη εγκλωβισμένος,

όλα ήταν αρχικά προδιαγεγραμμένα και μεθοδευμένα

για την Παρασκευή. Αλλά -μισοκοιμισμένος ακόμα-

διχάζεσαι ανάμεσα στο καθήκον και μια άγρια επιθυμία

για τη ζωή, έτσι όπως τη γνωρίζεις

από την πλευρά του παρατηρητή ή του εισβολέα:

τους φίλους-συνοδοιπόρους στα κοινά παραληρήματα,

τις σκονισμένες σκέψεις, τους καφέδες, τα τσιγάρα,

τους μικρούς τιτανικούς,

τη βολική προσκόλληση σε ματαιότητες,

σε μύθους, τραύματα και τέτοια πράγματα.

Αυτή τη ζωή, στα περιθώρια του ημερολογίου.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ

Παίρνω τον διαδραστικό χάρτη του χρόνου και ακολουθώ

τις υπερβατικές του κατευθύνσεις,

τους κρυπτικούς συμβολισμούς, τα επίπεδα τοπία,  

τον ίλιγγο των αποστάσεων.

Τα μάτια μου διοπτεύουν το δρόμο και μετακινούν τα εμπόδια

καθώς τριγυρνώ στα μονοπάτια της νύχτας

ακούγοντας τις φευγαλέες σιωπές

που ήταν κάποτε τραγούδι.

Υδροβατώ ανάμεσα σε όνειρα που επιτίθενται

στα σκοτεινά διαστήματα μεταξύ των ύπνων

-κάθε βουνό εκεί έχει και την άλλη του πλευρά

και κάθε θάλασσα το διαβατό της βάθος.

Διασχίζω δάση με του φωτός τις συχνότητες

-όποιος κι αν ήταν εκεί, δεν με έχει συναντήσει.

Είμαι αόρατος, αν κι έχω διακρίνει την εικόνα μου

μες στης πραγματικότητας το ζοφερό καθρέφτη.

Περιπλανιέμαι στα χαμένα βασίλεια της γαλήνης

και σε αναμνήσεις από ανύπαρκτα πράγματα

χωρίς να σκέφτομαι

πού τα βήματά μου θα με πάνε.

Είμαι περιπλανώμενος και αγκυροβολημένος σε μοναχικές ερήμους.

Διίσταμαι ανάμεσα στον κόσμο του σχήματος

και στων ιδεών τον κόσμο. Έρχομαι και φεύγω

με την ίδια πρόθεση.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΕΝΑΗ ΤΑΛΑΝΤΕΥΣΗ

Στο τέλειο κέντρο ενός στατικού μπλε κενού αναστέλλω

την αγωνία του χρόνου, παλινδρομώντας ανάμεσα

σε ίσα προσδιορισμένες αποστάσεις. Πάνω από μένα, ένας θόλος

ιώδους σκιάς και καμπύλων παραθύρων χωρίς θέα

και μια αμυδρή απόδραση με ανεμόσκαλες που ανυψώνονται

στης νύχτας τ' αετώματα με αόρατο πτερυγισμό φτερών. Κάτω από μένα,

ένα σβησμένο χειροκρότημα ενώ κρατώ με κινήσεις ακριβείας

τη στάση εκείνη που μονάχα οι χορευτές γνωρίζουν,

μεταξύ άλματος και επιστροφής στη χαοτική βαρύτητα.

Είμαι μια οριζόντια γραμμή ακινησίας, που συνδέεται με την κορυφή

με σχοινί οροφής και δακτυλίους, εξαρτημένη απ' την ισορροπία

και την ικανότητα  των δικών μου επιδόσεων,

κάθε φορά που ταλαντεύομαι στις διακεκομμένες γραμμές του χρόνου

ακροβατώντας χωρίς δίχτυ στο κενό.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΕΝΟ

Είναι η αλήθεια

ή αυτό που η κοινωνία

θέλει να πιστέψεις;

Είναι φιλανθρωπία

ή αυτό που γίνεται

για να φαίνεται;

Είναι ειλικρίνεια

ή μια προσπάθεια

υποκρισίας;

Είναι συναίσθημα

ή αυτό που υπαγορεύει

η γενική τάση;

Είναι χαρακτήρας

ή μια πρόσοψη

που δεν μπορείς

να κατανοήσεις;

Βλέπεις ένα σχήμα,

μια ομοιότητα της ύπαρξης:

Ένα κέλυφος.

Αυτό είναι όλο.

Ακούς μια φωνή,

έναν βόμβο προβλέψιμων σκέψεων:

Μια ταινία.

Αυτό είναι όλο.

Νιώθεις συναισθήματα,

μια καμπύλη σφιγμένου χαμόγελου:

Μία μάσκα.

Αυτό είναι όλο.

Σπας το κέλυφος,

την ταινία,

τη μάσκα

και βρίσκεις:

Κενό.

Αυτό είναι όλο.

Βασιλική Δραγούνη

NIHIL

Σηκώνομαι το πρωί

και δεν ξέρω τίποτα

κάνω κάτι λάθος μέσα στη μέρα

και μαθαίνω από το λάθος μου.

Κάνω λάθος και πάλι, μαθαίνω και πάλι

λάθος, μαθαίνω

λάθος, μαθαίνω

λάθος, μαθαίνω.

Και ώσπου να πάω για ύπνο το βράδυ

είμαι σοφότερος

έχω μάθει πράγματα

ξέρω το σωστό

ξέρω πώς να κάνω το αύριο καλύτερο.

Πάω να κοιμηθώ

ξεχνώ τα πάντα

ξυπνάω

δεν ξέρω τίποτα.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ

Είμαστε στριμωγμένοι σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα

όπου οι αναλαμπές ανυπαρξίας μας δίνουν πονοκεφάλους

σαν μια επίμονη μεσόκοπη θεία με ένα πιάτο μπαγιάτικα μπισκότα

που δεν δέχεται το όχι για απάντηση.

Υπογράψαμε το παρουσιολόγιο. Συστηθήκαμε.

Σχεδιάσαμε κύκλους σε φύλλα χαρτί. Τους συνδέσαμε με βέλη.

Αναθεωρήσαμε απωλεσθείσες αναμνήσεις.

Ξεσκονίσαμε γερασμένες απ' το χρόνο προσδοκίες.

Ανασύραμε ιδεοληψίες, ψυχαναγκασμούς και ανικανότητες

από τα βάθη των ανεπανόρθωτων

και τις εγκλωβίσαμε σε ερμητικές κορνίζες.

Μάθαμε πώς να καταπραϋνουμε τις παρορμήσεις των μεμψίμοιρων

-εκείνων που ωρύονται σε μας για παραπτώματα άλλων-

με τις αρχές του κατευνασμού, της αμετάκλητης συμβατότητας

και της κανονιστικής συμμόρφωσης. Ο εισηγητής μας ρωτά τι σημαίνει

κανονιστική συμμόρφωση. Αναρωτιόμαστε αν ο ίδιος ξέρει.

Βασιλική Δραγούνη

TRIAGE

Εκτίμησε την καταστροφή

και κάνε ό,τι χρειάζεται.

Ζητούνται φιάλες οξυγόνου, γάζες

οινόπνευμα και κορτιζόνη.

Καθήκον σου η διαλογή

κι ανάθεσε ό,τι δεν μπορείς να περιθάλψεις

σε κάποιον άλλον, με ένα πιο εξειδικευμένο

ρεπερτόριο δεξιοτήτων.

Δεν είναι όλοι οι τραυματισμοί θανατηφόροι

μα έχε υπόψη σου

ότι οι πιο βαθιές πληγές

συνήθως δεν φαίνονται.

Οι ώρες ατελείωτες

και μην ξεχνάς να θυμάσαι

την αίσθηση του μάταιου

καθώς θα φεύγεις μόνος.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΟΣ ΦΟΡΑ ΤΗ ΜΑΣΚΑ;

Έχω επιλέξει να είμαι

βάναυσα ειλικρινής

στην ψηφιακή σφαίρα

της μετριότητας.

Δεν έχω δαγκώσει τη γλώσσα μου

ούτε μια φορά

επομένως δεν δοκίμασα ποτέ

το δικό μου αίμα.

Κάθε περιττή διαφωνία μου

εισακούσθηκε

καθώς ανήγγειλα

τη ματαίωση της συνδρομής μου.

Μια ήττα μακριά

κάθε καινούργια μου επιφοίτηση

-πήρε το βάπτισμα του πυρός

μέσα απ' τις στάχτες των περασμένων.

Κι όμως, πρόθυμα θα αντάλλαζα

τις τυμπανοκρουσίες της ματαιότητας

με την αυθάδεια μιας

κρυφής ελευθερίας.

Βασιλική Δραγούνη

ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ

Πώς να σε σβήσω, παραφροσύνη, πώς να σε εξαφανίσω

από μονοδιάστατες τροχιές και φοβικά παραληρήματα

που επιμένουν κι επιμένουν

να σε θυμίζουν;

Όλα τα γραπτά σου περιθώρια

προσαρμοσμένα στο άσυλο του τίποτα, βρίσκονται στο έλεος

της τελευταίας μου σκέψης.

Δες πώς απελευθερώνω τις οδυνηρές συμφωνίες μου

στις σελίδες όπου κάποτε αναζητούσα απαντήσεις.

Ω, παραφροσύνη, τώρα πια ξέρω πως υπάρχεις

μέσα σε προθέσεις, πειθαναγκασμούς,

αντιστάσεις, παραινέσεις.

Πόσα όνειρα μετανιώνουν για το όνειρό τους;

Ξέχνα την ερώτηση.

Είναι παγίδα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ

Το νόημα ήταν διαμελισμένο. Έτσι το βρήκα.

Πέρα από τα ψεγάδια της οποιασδήποτε

δυνητικής τελειότητας.

Ήταν πολύ περίπλοκο -έτσι κι αλλιώς 
για να κρατηθεί στο μυαλό,

πολύ προβλέψιμο, χωρίς κάτι να συμβαίνει

που να μην το αποκάλυπταν οι λέξεις,

οι ανεξέλεγκτες δομές ή ένα αβέβαιο ταξίδι

από το οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να επιστρέψει

δίχως να προσκολληθεί ξανά στη ματαιότητα.

Λαβύρινθοι, περάσματα, αντιφάσεις,

φόρμες ανούσιες, ακατάληπτα προτάγματα

κάποτε εξαιρέσεις, τώρα μια κάποια πιθανότητα

σε κάθε αναμενόμενη διαστρέβλωση του νοήματος.

Τώρα δεν έχει σημασία η κατεύθυνση

όταν το νόημα αλλοιώνεται ή διακυβεύεται

ή όταν βρίσκεται πάντα εκεί μπροστά

χρησιμοποιώντας το σημαίνον σαν ένα είδος τεχνάσματος

για να μας κλέψει κάθε ίχνος φαντασίας

δίνοντας και πάλι στο προβλέψιμο

μια κάποια πιθανότητα.

Βασιλική Δραγούνη