ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΟ

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο διαφορετικό αντίο:

Τον περίπατο στην παραλία

σε αυτό το περίεργο φως

-η θάλασσα, απέραντα μοναχική.

"Ω," διαμαρτύρεσαι,

"η θάλασσα δεν είναι ποτέ μοναχική."

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο ξεχασμένο αντίο:

Τον περίπατο στην ίδια παραλία

σε μια συγκεκριμένη στιγμή,

πλησιάζοντας κάποιο αντικείμενο

από σκούρο φως

που μοιάζει να κινείται.

Βλέπουμε πως είναι ένα ξύλινο αεροπλανάκι

παρατημένο

από την παιδική μας ηλικία

που φαίνεται να μας θυμάται.

Το παίρνουμε και το κρατάμε.

Τόσο υγρό και σκονισμένο,

με ξεβαμμένα χρώματα.

Τόσο παλιό,

που διαλύεται στα χέρια μας.

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο δύσκολο αντίο:

Περπατώντας στην κυματισμένη παραλία

στο απογευματινό φως

αφήνοντας πίσω

το ξύλινο αεροπλανάκι.

Η θάλασσα μαίνεται

και στενάζει πάνω του

κλείνοντάς το

στην αφρισμένη αγκαλιά της.

Και κάπου εδώ φτάνουμε

στο τελευταίο αντίο:

"Κοίταξε πίσω και πες μου

τι βλέπεις."

"Δεν κοιτάω πίσω.

Παρακολουθώ έναν γλάρο

να ανυψώνεται

και να κλαίει

μέσα στην απέραντη μοναξιά

της θάλασσας."

Βασιλική Δραγούνη