ΜΠΛΕ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

Πιάνουμε την σφαίρα του φωτός

κάτω από τα δώδεκα αστέρια

κάποιου μυστικιστικού ουράνιου συμβόλου

και την πετάμε ο ένας στον άλλον

με τέτοια ικανότητα, που λάμπει στον αέρα

χαράζοντας μπλε γραμμές σε αστραφτερά πεδία

-όχι σαν το απαλό μπλε του λυκόφωτος

ούτε σαν το δροσερό μπλε της αυγής-

μα σαν το μπλε κάποιας βαφής του απείρου.

Ασημένιες αύρες μας περιβάλλουν,

μας καθοδηγούν πάνω από τις υγρές άμμους

ενός φωσφορίζοντα ωκεανού.

Ψίθυροι σβήνουν γύρω μας

το σώμα μας ακολουθεί και εμείς

ανοίγουμε φτερά στο γαλανό του αιθέρα.

Οι ώρες είναι πιο εύκολες στο μέτρημα

κι απ' τις στιγμές ακόμα

μέσα σε αυτήν την απλότητα της κίνησης

σε αυτήν την μέθεξη

στην υπερβατικότητα της σκέψης

σε αυτήν την φαντασιακή εγκατάλειψη...

Σε αυτό το παιχνίδι.

Βασιλική Δραγούνη