ΧΡΟΝΟΚΥΚΛΩΜΑ

Κάθε ζωή,

μια περιορισμένη έκδοση χρονοκυκλώματος

με τους λεκέδες των απρόβλεπτων συνεπειών

να κηλιδώνουν τις άκρες.

Καμία μηχανή του χρόνου

δεν μπορεί να αναστείλει

την ανεμοδαρμένη βιασύνη των λεπτών που στροβιλίζονται

σε πλατινένια ή πλαστικά ρολόγια.

Καμία συχνότητα κατεδάφισης

δεν μπορεί να αντισταθεί

σε μονωτικές φιλοδοξίες

τοποθετημένες χειρουργικά στα σημεία.

Ο χρόνος τρέχει και μας τυλίγει

ανακυκλώνοντας συναισθήματα,

μορφές και σχήματα

μαζί με τα σκουπίδια.

Οι τάφοι γεμίζουν με ποιητές που περίμεναν πάρα πολύ

πριν εντοπίσουν το όραμα,

ζωγράφους που τυφλώθηκαν πριν ξεπεράσουν

τις συμβατικές απεικονίσεις.

Μονάχα μία ευκαιρία μένει

πριν η φθορά χτυπήσει στο αδύνατο σημείο,

μία στιγμή πριν τα κυκλώματά μας

αποτιμηθούν σε ψήγματα καταστροφής

διαβρωμένα  

από τη σιωπηλή σκουριά του χρόνου.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΣΤH ΝΤΟΥΛΑΠA MOY

Άνοιξα τη ντουλάπα μου:

σκελετοί του παρελθόντος κρύβονταν

σε ακαθόριστες αιχμές

και ασυμμετρίες ρούχων.

Τα πόδια τους κροτάλιζαν σε παπούτσια

με ανάγλυφα κορδόνια

ευαλωτότητας.

Οστά ματαιωμένων ψευδαισθήσεων

ακροβατούσαν πάνω

στην κοφτερή λεπίδα της επιθυμίας

δίνοντας χώρο και σε άλλες αυταπάτες

μέσα στο ίδιο χωροχρονικό πεδίο

και στιγματίζοντας με τον διαμελισμό τους

την πορεία.

Δεν απαντούσαν σε καλέσματα.

Κρέμονταν διακριτικά

από παλιές αποτυχίες και παραιτήσεις

και αποδομούσαν συνειδήσεις

σε υπερεκτιμημένη ηρεμία

ανταλλάσσοντας μες στο σκοτάδι  

τα αρχαϊκά τους νέα.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ

Το σήμερα ήρθε πολύ γρήγορα,

ψιθυριστά και φωναχτά

με νέα δανεικά και εποποιίες

γραμμένες στα παλιά παπούτσια του,

φέρνοντας σιωπηλά γκρίζα σύννεφα

που ιχνογραφούσαν σε σκούρο πλάνο

μνήμη και σιωπή, από εδώ έως εκεί,

όλο και πιο κοντά κάθε φορά.

Σήμερα δεν είναι η μέρα για τύχη.

Μόνο για αζήτητες περιπλανήσεις

στον ετεροχρονισμένο απόηχο της βροχής

που κουβαλά ιστορίες με στάνταρ χρώμα.

Και εδώ... εδώ είμαι και πάλι

κρεμώντας ένα γκρίζο σύννεφο στον ώμο μου,

σαν κουρασμένο πουλί

που φοβάται την πτήση.

Βασιλική Δραγούνη

ΟΝΟΜΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Παλεύω ενάντια στους ανθρώπους σήμερα.

Βάζω όλη μου τη δύναμη να αντισταθώ στον όψιμο παγετό τους,

τραβώ το πάπλωμα ψηλά για να προστατευτώ.

Ονόμασα τον κόσμο μου χειμώνα.

Εξορκίζω την οικεία εχθρότητα

με αντικρουόμενες σκέψεις, έξεις και λέξεις

και συνεχίζω να φυλλομετρώ τις μέρες

σε φόντο σελίδων με σκούρο χρώμα.

Ρυθμίζω τον εαυτό μου ενάντια στη σκοτεινή διάθεση

του θλιβερού ημερολογίου, που κρέμεται με αβάσταχτη νωθρότητα

και αλλάζει το μοτίβο των ημερών μου

από αμφίβολη χαρά σε γκρι μονοτονία.

Μαθαίνω να συνέχω στη ρύμη του λόγου

το πικρό με το γλυκό,

τη θανατική επαφή του παγωμένου βλέμματος

με το χαμόγελο σε τίποτα συγκεκριμένο

και να ψάχνω τα ακρωτηριασμένα δέντρα

για σημάδια φύλλων.

Βασιλική Δραγούνη

ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥ

Σήμερα οδηγώ σταδιακά τα βήματα μου

μέσα από παλιές, εικονογραφημένες ιστορίες.

Απόηχοι των σκόρων του παρελθόντος

συνοδεύουν το μοναχικό ταξίδι μου.

Το κάθε βήμα που με φέρνει στην επόμενη σελίδα,

είναι το δικό μου.

Δεν συνηθίζω να βαδίζω

σε παπούτσια δανεικά.

Κάνω σκόπιμες στάσεις

ανάμεσα σε εικόνες,

σύμβολα, εικασίες

και μαρμαρωμένες επιθυμίες,

αγνοώντας τους αντίλαλους

από τα βάθη του χρόνου

ενώ πορεύομαι στο μέλλον μου

με ανυποψίαστη ασφάλεια.

Είμαι μήπως κι εγώ

νοσταλγός του ανέκφραστου;

Όχι, αυτή η περιγραφή δεν μου ταιριάζει.

Το παρελθόν δεν το ‘χω και δεν μ’ έχει.

Κοιτάζω τις παλιές σελίδες και γελάω

με τις μόδες περασμένων εποχών.

Ήταν στ’ αλήθεια εκείνες οι εικόνες

τόσο σημαντικές για μένα τότε;

Τώρα, ποιος μπορεί να ξέρει.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όλα τα εμπειρικά δεδομένα

μιας εικονικής πραγματικότητας

που πιστεύουν οι πολλοί,

αλληλένδετης με παλιές θλίψεις, δανεικές τελετουργίες

και σταθερές καθημερινές συνήθειες

που υπαγορεύει η απληστία της ανάγκης,

όλα τα ποιος, τα τι, τα πότε, τα γιατί,

ορίζουν τα σημεία της τροχιάς

του εξωφρενικού βέλους του χρόνου.

Προσπαθώντας να κατασκευάσουμε

τη δική μας πραγματικότητα

φτιάχνουμε τα βασίλειά μας από Ιδέες κι Αγάλματα

 

εκλογικεύοντας το Χάος, στην προσπάθειά μας να το αντέξουμε,

ταιριάζοντας τα σημαίνοντα στα σημαινόμενα

κι αμβλύνοντας σκληρές γωνίες

-στην περίπτωση

των μη αντιστρεπτών μεταβολών,

η εντροπία αυξάνεται.

Μια πραγματικότητα είναι αληθινή για τον καθένα

όταν δρα μέσα στους δικούς της όρους.

Τα υπόλοιπα είναι απλώς κουβέντες, τάσεις και αντιφάσεις

στα πλαίσια της δεκάλεπτης δημοσιότητας του τίποτα,

πριν όλα επιστρέψουν τελικά

στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

Οι αναμνήσεις ποτέ δεν φεύγουν.

Είναι απρόσκλητοι επισκέπτες απ' το χθες

που φθάνουν αιφνιδιαστικά

προβάλλοντας στα μάτια μας

την πλαστή τους εικόνα.

Οι μορφές δεν είναι σαφείς, μα

ξέρουμε ποιοι είναι.

Συχνά δεν θυμόμαστε ονόματα

μόνο κάποια πρόσωπα αχνά

κινούν το συναίσθημα

ταλανίζοντας την εξασθενημένη μνήμη.

Κρύβονται στο παρελθόν

και στη συνέχεια επανέρχονται

για να προβάλλουν μία ακόμη

ταινία μικρού μήκους

μέσα στα διαλείμματα του κόσμου.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Η κάμερα γέρνει προς τα κάτω.

Το σκηνικό φτηνό και μίζερο.

Ο πρωταγωνιστής ξεδιπλώνει στη σκηνή

το αλλόκοτό του δράμα,

οι δευτερεύοντες χαρακτήρες

καρικατούρες που ξεθωριάζουν στο ντεκόρ

κι οι χορευτές μπαλέτου μόνο για τα ειδικά εφέ.

Ίσως να είναι εκείνος

ο μόνος ηθοποιός στη σκηνή

και όλοι οι άλλοι να είναι απλώς

ανέντιμοι παίκτες.

Υπάρχουν πολλά

που πρέπει κάποιος να γνωρίζει για να μοιραστεί

έστω και μέσα σε 30 δευτερόλεπτα μονολόγου,

υποκριτικών αυτοσχεδιασμών

και αποσπασματικών κόψε ράψε

που πάντα κρύβουν περισσότερα

απ’ όσα φανερώνουν.

"Τόνισε τη λέξη αλλιώς."

"Κρύβε λόγια για περισσότερο σασπένς."

Πρέπει να αναδειχθεί η "περφορματίφ"

διάσταση των ρόλων,

όμως ποτέ εις βάρος του κειμένου

-έτσι συνηθίζεται στα έργα μπαρόκ

που τοποθετούνται σε χώρο τσίρκου.

Στη συνέχεια μαθαίνουμε

ότι η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα αναβάλλεται.

Όλοι οι κλόουν της παράστασης

είναι τώρα λυπημένοι.

Το αποτέλεσμα, έτσι κι αλλιώς, το ξέραμε...

"Αριστουργήματα" που θα χρησιμοποιούσαμε

ως φόβητρο στους ανεπιθύμητους.

Βασιλική Δραγούνη

ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ

Η παλιά φωτογραφική μηχανή πουλήθηκε για ένα τραγούδι

ή μάλλον για ένα μικρό κομμάτι της αυγής

-πάντοτε είχε μια λαχτάρα για το φως.

Ένα αδύναμο φέγγος μισοτελειωμένου κεριού

αιχμαλώτιζε εικόνες όταν η κάμερα δεν είχε φιλμ,

δημιουργώντας έτσι τον δικό της μύθο.

Ένας ξένος κατέχει τις μνήμες της τώρα

που άλλαξαν οι εποχές κι η θλίψη ήρθε και κάθισε,

φορώντας μια ακλόνητη έκφραση. Το φως δεν χρειάζεται πλέον.

Η κάμερα ευθυγραμμίζει την προοπτική με τον χρόνο

και απαθανατίζει θολερά τοπία

που εμφανίζονται με λίγο πρώιμο χειμώνα στις γωνίες.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ

Αντίλαλος βημάτων μέχρι το δρομάκι,

αναπάντεχα αλλόκοτοι ήχοι περαστικών βημάτων.

Νεκρά φύλλα αιωρούνται στους τέσσερις ανέμους

και σέρνονται στα λιθόστρωτα της έρημης πόλης,

στα εγκαταλελειμμένα στέκια των ποιητών,

στα ερείπια των παλιών βιβλιοπωλείων,

στην αμείλικτη πραγματικότητα

του περιρρέοντος κόσμου

εύθραυστα, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας

εύφλεκτα, σαν παλιά χειρόγραφα.

Τα βιβλιοπωλεία πεθαίνουν όταν

κανείς δεν διαβάζει βιβλία.

Αυτή η πόλη είναι γεμάτη μυστήρια

και σκιές από αρχαία φαντάσματα.

Το παλιό βιβλιοπωλείο

είναι ένα από αυτά.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Παρατήρησα αποτυπώματα χαραγμένα στη λάσπη

και μια υγρασία στα χόρτα ανεπαίσθητη

σαν δάκρυα, που θα μπορούσε

να τα είχε περάσει ο άνεμος

μέσα απ' τη μύτη μιας βελόνας.

Κάπως έτσι θα πρέπει να έφτιαξα

ένα όνειρο από όλο αυτό, γιατί στον ύπνο μου,

κατά τη διάρκεια ενός εφιάλτη,

με πλησίασε ένας άγνωστος για να ρωτήσει

αν τα είχα δει, αν ήξερα πού πήγαν.

Προσπάθησα να ανακαλέσω

απολεσμένους δρόμους,

στροφές και διασταυρώσεις

μέσα από την ομίχλη ενός κρυφού τοπίου,

μισοφωτισμένου κι αινιγματικού.

"Ποια;" τον ρώτησα.

"Εκείνα τα σαλιγκάρια που εμφανίζονται

μετά από τη βροχή των παραισθήσεων.

Ή τα ξέχασες ήδη;"

"Μην περιορίζεις τον εαυτό σου

σε αυθυποβολές και εξαντλημένα χαμόγελα.

Πάρε εξιτήριο από εναλλασσόμενες ψυχεδέλειες.

Τίναξε από πάνω σου τις λάσπες

της Νέας Εποχής."

"Δεν μπορώ", απάντησα.

"Είμαι αφοσιωμένος σε απλά πράγματα:

στα "θέλω" και στα "πρέπει" μου,

στις προσδοκίες και στις ματαιώσεις μου,

στις άβολες δικαιολογίες και στις βολικές μου σκέψεις."

"Λες ψέματα!", είπε.

Και εξαφανίστηκε.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ

"Είσαι καλύτερα τώρα μπαμπά;"

Πρέπει να πω κάτι.

Οτιδήποτε, για να περάσει η ώρα.

Χαμογελάς.

"Θα ήθελες να πιεις κάτι μπαμπά;

Ένα φλιτζάνι τσάι;"

Προσπαθώ απεγνωσμένα

να γεμίσω την αμήχανη σιωπή.

Ξέρω πως δεν θα απαντήσεις.

Ποτέ δεν το κάνεις.

Καθόμαστε εκεί,

χωρίς να λέμε τίποτα.

Χαμογελάς.

"Nα πηγαίνω τότε, μπαμπά."

Μια αίσθηση ανακούφισης.

Το καθήκον μου τελείωσε

για μία ακόμα μέρα.

Δεν αντιλαμβάνεσαι πως φεύγω.

Χαμογελάς.

Σου γνέφω αντίο, έτσι για τους τύπους,

χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι.

Όχι τώρα πια.

Χαμογελάς.

Αλλά δεν είναι για μένα.

Είναι για κάτι, που μόνο εσύ γνωρίζεις.

Χαμογελάς 
για να κρύψεις τη σύγχυσή σου

και τον φόβο σου.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΟΝΑΞΙΑ

Κουβαλά την αίσθηση της μελαγχολίας στους ώμους.

Σέρνει τα βήματά του σε θλιβερές διαδρομές.

Έχει αποκτήσει υπομονή -δώρο των αδιάκοπων απορρίψεων.

Υποφέρει σε χαμηλά ντεσιμπέλ.

Κανείς δεν τον προσέχει, όταν περνά σαν απροσδιόριστη σκιά

στα θαμπά μονοπάτια της αντικειμενικότητας 

κρύβοντας με αδιάκοπη εμμονική προσπάθεια 
το πρόσωπό του στο ξεφτισμένο του κασκόλ.

Γεμίζει τις φαρδιές του τσέπες με νοσταλγίες του χθες

-που είναι παντού και πουθενά.

Τα ρούχα του βαραίνουν απ' τη σκόνη της πρόωρης δύσης.

Τα νήματα της μνήμης του ξεφτίζουν.

Αφουγκράζεται τόπους συνύπαρξης και φεύγει

-βλέπεις πώς είναι η μοναξιά;

Βασιλική Δραγούνη

                                                                   

ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟΤΕ;

Θα 'πρεπε να γνωρίζει πως ποτέ δεν πρόκειται

να τον καταλάβουν, παρά ταύτα

συνεχίζει να μιλάει

-γιατί εξακολουθεί να προσπαθεί;

δε νοιάζεται καθόλου για τον εαυτό του;

Είναι όλοι τους πολύ βαθιά θαμμένοι μες στα σπήλαια

ακούγοντας τη ζοφερή μουσική τους,

σκεπτόμενοι πώς θα κερδίσουν χρήματα

ή πώς θα μπουν στα κρεβάτια

ο ένας του άλλου.

Κι εξακολουθεί να λέει αλήθειες...

"Ψάξτε βαθιά μέσα σας", τους λέει κι εκείνοι τον κοιτούν

με ύφος σα να λένε

"Δεν έχω φτυάρι, φίλε.

Αν κάτι δεν είναι μπροστά μου, δεν το βλέπω."

Αυτό που βλέπω είναι ο όχλος,

το κώνειο στο οργισμένο κύπελλο

κι έπειτα εμένα -άσκοπα περιπλανώμενο,

τον τύπο που περιφέρεται τριγύρω λέγοντας

"Θυμάστε τότε που μας δίδασκε;

Το θυμάστε;"

Προφανώς όχι.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟΙ

Σε κάθε κύκλο συνεδρίας

Ομαδικής Θεραπείας

οι αφανείς ήρωες

και οι αδερφές του ελέους

ανακάθονται στις κουνιστές καρέκλες τους.

Οι αλυσίδες των χρόνων του κάτεργου

σέρνονται βαριές στο δάπεδο

του σκληρού ξύλου.

Η σκόνη πλίνθων και κεράμων

-ατάκτως ερριμμένων

σε χέρσα πεδία-

φτιάχνει σπειροειδή σύννεφα στον αέρα.

Τα παπαγαλάκια της ταπετσαρίας

φλύαρα και απροσάρμοστα

ανοίγουν τα κουτιά με τα συμπλέγματα

προετοιμάζοντας το έδαφος

για νέες αποκαλύψεις.

Ένας ένας ξεκινά

να λογαριάζεται με τον εαυτό του.

Αυτοσχεδιάζει, σπάει δεσμά,

ξεδιπλώνει με πρόωρη αγωνία

αναχρονιστικές ιστορίες

-νιώθει έτσι πως υπάρχει.

Λογικά άλματα δημιουργούν χάσματα

που μέσα πέφτουν οι λέξεις και χάνονται

αμνημόνευτες και άκλαφτες.

Η ώρα της συνεδρίας τελειώνει

με εκκωφαντικές μικρές παύσεις

και βαθιά επιείκεια για τους ομοιοπαθούντες

-μακάριοι οι ισορροπημένοι.

Άμυνες και προστασίες

απέκτησαν καινούργιες σημασίες,  

βολικές για όλους

-αν και είναι δύσκολο να ονομάσεις

αυτό που δεν υπάρχει.

Ειδικά όταν εκφεύγει

του συμφωνημένου πλαισίου

το γεγονός ότι σε κάθε πεδίο διαμόρφωσης

παράταιρων αναφορών,

παραπληγικών διαμαρτυριών

και εμμονών με τους κόσμους των άλλων,

το Μηδέν επί άπειρο ισούται με Μηδέν

και στο τέλος δεν μένει

παρά η αλήθεια.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟ ΚΑΔΡΟ

Υπάρχει ένας φράχτης γύρω από τον χρόνο.

Κρατάει όλα τα σημαίνοντα της παροδικότητας

στο άνισο ύψος του ουρανού.

Ας εστιάσουμε στην ανυπολόγιστη απόσταση

που κρύβεται μέσα σ’ αυτά που φαίνονται ως εγγύτητα.

Άραγε κάποιες αποστάσεις πλησιάζουν το άπειρο

ή μήπως στην πραγματικότητα αποτελούν καθορισμένους τόπους

σφραγισμένους μακριά από εκείνα τα μάτια που δεν εστιάζουν πουθενά;

Μνήμη και φαντασία αποδημούν από άλλα μέρη με απεριόριστο ορίζοντα

και πέφτουν σε περιδίνηση μέσα στον χώρο του κάδρου

καθώς γυρεύουν απαντήσεις στις πιο χαοτικές τους σκέψεις

μέσα από ένα είδος ταξιδιού που βιώνεται ως βάθος μάλλον,

παρά ως απόσταση.

Ο χρόνος θα θέσει τα όρια των αποστάσεων μεταξύ των δύο κόσμων:

Του κόσμου έξω από την οπτική γωνία του πίνακα,

όπου τα λευκά σύννεφα διακρίνονται από μια απόσταση

που δίνει χώρο και χρόνο για την παρατήρηση 

κυλώντας αργά πάνω από τον επεκτατικό τοίχο των βουνών

-εκεί που η ματιά ακουμπά σε ένα μέρος που μπορεί να ξαποστάσει.

Και του κόσμου που προστατεύεται εδώ

-ή τουλάχιστον έτσι δείχνει,

όπου τα βουνά δεν κινούνται ποτέ, τα δέντρα δεν μεγαλώνουν

και ο μακρύς σκοτεινός δρόμος που στενεύει μεταξύ του εδώ και του εκεί

οδηγεί σε μετατόπιση της προοπτικής

και μεταβάλλεται σε αγεφύρωτο χάσμα.

Βασιλική Δραγούνη