ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΘΑΥΜΑΤΑ

Περπατώντας ανυποψίαστα σε ανήσυχες διαδρομές

κρατώντας στο χέρι τον χάρτη του χρόνου

σε μια πορεία ατέρμονη στους δρόμους της απώλειας,

μη ζητήσεις κατευθύνσεις εκεί.

Όλοι οι φόβοι τελειώνουν κάποτε

όταν τα πάντα γίνουν σιωπηλά και ήσυχα.

Θα κληθείς να επιλέξεις ανάμεσα σε πόρτες,

πόρτες κλειστές, πόρτες ξεκλείδωτες,

πόρτες που καίνε και δεν ανοίγουν

κι άλλες που ανοίγουν από μόνες τους σε άγνωστο σκοτάδι.

Παλινδρομώντας ατελείωτα σε εμμονές αμετανόητες

στα θέματα της απουσίας, της απόρριψης

στα ωροσκόπια, τις αλληγορίες και τα σύμβολα

οτιδήποτε θα μοιάζει υπαινικτικό και πολυσήμαντο.

Πώς καθορίζεται το μέτρο των γεγονότων;

Από την τοπογραφία των συναντήσεων

ή την χρονολογία των εντυπώσεων;

Μην απαντάς αν δε γνωρίζεις.

Περπάτησε κάτω απ’ τη βροχή

είναι ένας τρόπος κι αυτός να μένεις υγιής.

Αφουγκράσου τους ψιθυριστούς της ήχους

καθώς κατρακυλά μονότονα σε ρυάκια λασπωμένα

και γίνονται όλα σύννεφα, φύλλα κι άνεμος.

Σύντομα θα ξανάρθει καλοκαίρι

μα πρέπει πρώτα να βιώσεις
την τραγωδία του φετινού χειμώνα.

Τίποτα δεν συγχωρείται ποτέ,

μην περιμένεις θαύματα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ

Η αδελφή ψυχή της πρέπει μάλλον

να κατοικεί σε ένα εναλλακτικό σύμπαν.

Φαντάζεται πώς θα ‘ναι η ζωή της

αν ζει στη μαγική χώρα του Οζ

σε σπίτι με χρωματιστά παραθυρόφυλλα και πόρτες

και με στοργικούς γονείς να την φροντίζουν.

Αναρωτιέται αν το κορίτσι που της μοιάζει

έχει άραγε ποτέ πεινάσει

ή αν έμεινε για ώρες κλειδωμένο

ή αν έχει κρύψει κάτω από τα μανίκια της

τις μελανιές της απ’ τον δάσκαλο.

Πιθανώς όχι.

Προχθές διανυκτέρευσε στο σπίτι της γιαγιάς.

Πήρε δύο μερίδες βραδινό

και η γιαγιά της επέτρεψε διπλό επιδόρπιο σοκολάτας.

Αποκοιμήθηκε ενώ έβλεπε σε κόμικς

το μικρό σπίτι στο λιβάδι.

Τη νύχτα εκείνη ονειρευόταν

πως φορούσε ένα φόρεμα χωρίς μανίκια

ενώ έτρεχε ελεύθερη στον άνεμο

ζεσταίνοντας τα χέρια της

στον καλοκαιρινό ήλιο.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΟΟΥΝ

Θα 'πρεπε να αναφωνήσουμε “Ω, όχι!”

γιατί ήταν εκείνος που μας διατηρούσε

σώας τας φρένας.

Διακωμωδούσε τους πάντες και τα πάντα

-και κυρίως τον εαυτό του-

μα όσα έκανε μας φαίνονταν αστεία.

Τώρα όμως κατρακύλισε απ’ το βάθρο του

ίσως γιατί χρειαζόταν κάποιον να τον βοηθήσει

στην προσπάθειά του να ανεβεί ψηλότερα

ή -ακόμη χειρότερα- γιατί οικειοθελώς μας εγκατέλειψε

παίρνοντας σκόπιμα μαζί του

την παρηγοριά της πρόσκαιρης χαράς

κι αφήνοντάς μας μόνους

χωρίς καμιά ελπίδα αντιπερισπασμού

ή λησμονιάς.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΗΜΕΣ ΛΕΝΕ

Ήταν η χρονιά που τα λευκά περιστέρια

ξυπνούσαν με γοργά φτεροκοπήματα

την εγκλωβισμένη ελπίδα

στο σκοτεινό δάσος

των λησμονημένων λέξεων

και των απόκοσμων μυστικών

που φευγαλέα ψιθύριζαν οι αύρες

σαν κυματιστή, επαναλαμβανόμενη ηχώ.

Έτσι έλεγαν οι φήμες.

Τα αιχμάλωτα ρολόγια

αντηχούσαν στα φυλλώματα

τις ώρες αφωνίας

σέρνοντας τα δεσμά τους 
στις παγωμένες λόχμες

και στη συνέχεια 
έπεφταν πληγωμένα στα συρματοπλέγματα

του τείχους των βεβαιοτήτων.

Δεν υπήρχε καμία διέξοδος

για τις ξεπεσμένες ουτοπίες

και τις ταπεινωμένες χίμαιρες.

Ακολουθήσαμε ούτως ή άλλως

την ελπίδα, που αιθεροβατούσε

στην κόψη της ψευδαίσθησης

ντυμένη στα απατηλά της πέπλα

με τα ντελικάτα της φτερά να αιωρούνται

στον καλοκαιρινό άνεμο

-έτσι όπως ακριβώς

την περιέγραφαν οι φήμες.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιαστούμε.

Αργότερα, βρήκαμε την ελπίδα

να παραπαίει λαχανιασμένη πίσω μας

-αποπροσανατολισμένη και ανήσυχη

και έκπληκτη.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΗΜΑ ΜΕΤΕΩΡΟ

Στο αβέβαιο φως, η γη είναι δεμένη

με τις ακτίνες της χλωμής ημισελήνου.

Η μέρα που σβήνει φιλτράρεται μέσα από τα δέντρα

του απομεσήμερου.

“Μην κοιτάς τον ήλιο κατάματα”, λένε

“Μπορεί να σε τυφλώσει.”

Και τι θα μπορούσα να δω παραπάνω;

Ο ήλιος επιτρέπει μόνο τόσο φως

όσο μπορεί κανείς να αντέξει.

Και έτσι περιπλανιέμαι με βήμα μετέωρο

στα ζοφερά μονοπάτια της λήθης

πάνω στα συντρίμμια των δειλών ελπίδων

και ανάμεσα σε σκοτεινές μορφές

που σε απόμερες γωνιές ποζάρουν

γυαλίζοντας το φωτοστέφανο της μοιρολατρίας.

Καμία δακτυλιοειδής έκλειψη

δεν μπορεί να ξεδιαλύνει

το αθώο ή το ένοχο σκοτάδι

των τυφλών ημερών

-είναι άραγε απαραίτητο το φως

για να ονειρευόμαστε;

Στις απάτητες πλαγιές του ίδιου λόφου περπατάω

κάτω από ουρανούς αδιάφορους

ανάμεσα σε πινελιές θρυμματισμένου φωτός

σαν αναρίθμητα φύλλα ιτιάς που πέφτουν.

Και η σκιά ενός ανώφελου ονείρου

μονότονα, απαράλλακτα

συνεχίζει να με ακολουθεί.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ

Έλα, ας στηριχτούμε ο ένας στον άλλον

σε αυτό το σκοτεινό πέρασμα

μέσα από τα τοπία των μικρόψυχων καιρών

και των διαψευσμένων ελπίδων.

Ας τελειοποιήσουμε έναν οδηγό επιβίωσης

αφήνοντας γρατσουνιές πάνω στις πέτρες,

μια σταγόνα αίμα ή οποιοδήποτε άλλο

αποδεικτικό της παρουσίας μας.

Κόκκινο φως ακονισμένο από γυαλί

ματώνει τις ψυχές πίσω από τις τελετουργίες του βίου

φωτίζοντας τη βαρβαρότητα των ημερών

στις πόλεις της μάταιης προσποίησης.

Κοίταξε πίσω σου. Ελλείψεις μυστικές χαράζουν

οι τροχιές των διαδρομών που διανύσαμε

με τις αφετηρίες τους να έχουν χαθεί

στη νωθρή επικράτεια της υποτέλειας.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κουστουμαρισμένα φαντάσματα του χθεσινού μας κόσμου

κάθονται δίπλα στο σιωπηλό παράθυρο

του σκοτεινού καφέ.

Η ηλιοφάνεια δεν γλιστρά ανάμεσά τους

και τις συνομιλίες τους δεν τις ακούει η μέρα

μόνο η άλλη όψη της αγρύπνιας.

Κοιτούν τον κόσμο χωρίς να τους βλέπει.

Πίνουν, καπνίζουν, μιλώντας με άφατη νοσταλγία

για αποχωρισμούς και συναντήσεις.

Ένας από αυτούς στέκεται στο τζουκ-μποξ

και κάποιος άλλος κρύβει το πρόσωπό του

στις φωτοσκιάσεις του θαμπού καθρέφτη.

Δεν θα μείνω άλλο εδώ.

Θα τινάξω από τους ώμους μου τη σκόνη του χαμένου χρόνου

και θα κατευθυνθώ στην πόρτα.

Δεν θα τους ρίξω ούτε μία ματιά

καθώς θα περνάω

μπροστά από το τραπέζι τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Δεν θα ‘θελα να ξαναμπώ στο κλειστό δωμάτιο

όπου ερείπια αναμνήσεων κείτονται διασκορπισμένα

σε άτακτα μοτίβα ηλιακού φωτός

πάνω στο φθαρμένο χαλί

μαζί με ίχνη ξεχασμένων αποτυπωμάτων

και ξεθωριασμένα χρώματα.

Μέσα εκεί, ολόκληρες ζωές προβάρουν

την ανεκπλήρωτη θλίψη τους.

Οι τοίχοι παρηγορούν τους αναστεναγμούς

που περικλείουν

και τις μοναξιές που έγραφαν με κιμωλία

στα τυφλά παράθυρα.

Οι φωνές δραπέτευσαν απ’ το όνειρο

και δεν μπορούν να ανακληθούν στη μνήμη.

Περιπλανιούνται χαράζοντας κύματα ήχου στο κενό

στις αβαρείς τις ώρες

μάταια προσπαθώντας να υπερβούν

τη δυσκολία της κουρτίνας

για να πετάξουν λεύτερες στο φως.

Πώς η μνήμη εξακολουθεί να αλλάζει πλάνα

σαν μια ζωή που γράφεται και ξαναγράφεται;

Πρόσωπα αχνά, μιας περασμένης εποχής

προβάλλονται στους τοίχους.

Η φωνή κάποιας σκιάς με επιπλήττει.

Μια πόρτα απειλεί

να με αφήσει να φύγω.

Δεν ανήκω πλέον εδώ.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΡΑΓΟΥΝΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

                           

ΑΓΚΑΘΙΑ 

Μοναχικά αγκάθια 

μου χάιδεψαν το δέρμα 

και το τρύπησαν. 

Με εκτεταμένα χέρια 

στολισμένα προσδοκίες 

γύρεψαν να μ' αγκαλιάσουν 

και αισθάνθηκα τον πόνο. 

                            

ΣΚΙΕΣ

Οι φύλακες της μνήμης 

περιπλανήθηκαν στον κήπο 

των χαμένων χρόνων 

σαν σκιές 

αναζητώντας το οικείο φως 

αυτών που είχαν σκοτώσει 

χωρίς καμιά ντροπή 

χωρίς καμία τύψη. 

                            

ΔΕΙΛΙΝΟ

Χορεύοντας σε σύγχυση 

στους παλμούς του σπασμένου φωτός 

οι σκιές του δειλινού προετοιμάζονται 

να ξεκινήσουν το τραγούδι τους… 

Μα η θλίψη ήρθε να τις συναντήσει 

προτού αρχίσουν να το τραγουδούν. 

                           

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Όταν ο ουρανός οπισθοχώρησε 

και τα μάτια επιβεβαίωσαν το διαλυμένο φως, 

όταν το έσχατο καταφύγιο έγινε 

δυσβάσταχτο φορτίο, 

σκοτάδι ακολούθησε και έπαψα να περιμένω 

από τους τυφλούς αγγέλους να μεσολαβήσουν. 

                      

ΣΙΩΠΗΛΗ ΒΑΡΚΑ

Μοναχική σκιά

η μακρά διαμάχη με τον χρόνο 

περιστασιακή ομοιοκαταληξία 

οι λύπες και οι θλίψεις 

και η σιωπηλή βάρκα αναχωρεί 

σε αναζήτηση ενός καλοκαιριού 

που ήταν πάντα εκεί… 

*Artworks by Nicoletta Ceccoli

Αναρτήθηκε από Γεωργία Κοτσόβολου στις 12:16 π.μ.
Ετικέτες Εργα φίλων Λογοτεχνία

ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δρόμοι κακοτράχαλοι και σιωπηλοί
καυτοί από τη ζέστη του καλοκαιριού

γεμάτοι σκόνη που διασκορπίζεται 
και κατακάθεται μετά.

Δρόμοι ερημικοί που διακλαδώνονται 
σε χωμάτινα μονοπάτια

ανάμεσα σε χορταριασμένους αγρούς 
και ορυζώνες. 

Δρόμοι που συνεχίζουν ώσπου 
να φτάσουν σε κάποιον προορισμό

όπου οι επιστροφές 
σκοτώνουν τις ελπίδες.

Είναι οι δρόμοι της μοναχικής επιλογής 
και της άγνοιας, βραχώδεις, άνισοι, 
μέσα από δέντρα που έχουν πεθάνει 
κι από συστάδες θάμνων,

όπου οι σκιές κοιμούνται ανενόχλητες 
από το φως του ήλιου

και τα περαστικά οχήματα 
που διακόπτουν τις μακρόσυρτες σιωπές.

Πώς να ονομάσει κανείς αυτό το μέρος 
στην άκρη του πουθενά...

Ποτέ δεν έχω πάει εκεί, 
αλλά μου λείπει τόσο.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ

Η ώρα θα 'ταν λίγο πριν την έκλειψη ηλίου

όπου οι θεαματικές επιδείξεις του ουρανού

και τα τρόπαια των εκτυφλωτικών χρωμάτων

έκαιγαν τα ζαλισμένα μάτια μας.

Οι ανήσυχοι κρατήρες των υποδόριων ηφαιστείων

ενός μακρινού νησιού

απειλούσαν να αφανίσουν στις προϊστορικές εκρήξεις τους

τον αναδύοντα κόσμο μας.

Μια εγκαρσίως εκτεινόμενη ομίχλη συμπαντικού μάγματος

μας βύθιζε σε μια γοητευτική άβυσσο

εκτρέποντας τον γυροσκοπικό ενδείκτη πορείας

σε ανεξέλεγκτη τροχιά. 

    

Τα όργανα πλοήγησης έχουν μπλοκαριστεί

-μα ποια κατεύθυνση ακολουθούμε;

Πόσα ανήμερα και μυστικά περάσματα έχουν διαβεί

τα καθημερινά μας βήματα;

Τριγυρνάμε στις εφήμερες κρύπτες της φαντασίας

αποφεύγοντας κάθε συνάντηση με το σκυθρωπό πεπρωμένο.

Αναζητούμε το Αστέρι του Βορρά ή τον Σταυρό του Νότου

-ή οποιαδήποτε άλλη συναρπαστική εκδοχή τους-

     

σηματοδότες πορείας στο απρόβλεπτο σήμερα

να μας φωτίσουν το δρόμο για το σπίτι.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟ ΞΑΣΤΕΡΟ ΓΥΑΛΙ

Σαν σε μαγικό κουτί

οι πολλαπλοί εαυτοί μου

στροβιλίζονται στη δίνη της άχρονης λήθης

αναζητώντας τη χαμένη μου ταυτότητα

μέσα απ’ τις πολλές ζωές μου.

Με τα ακροδάχτυλα της πραγματικότητας

αγγίζω το ύφασμα των ενδυμάτων μου

-κοστούμια θεατρικών παραστάσεων

που θα πρέπει να ταιριάξω

με κάθε αλλαγή του σκηνικού.

Σαστισμένη με το θέαμα γύρω μου

της φτωχής έκβασης των πάντων

δραπετεύω από το φως και κρύβομαι

στης νύχτας τους μεταμφιεσμένους ίσκιους

προσπαθώντας με εύθραυστες χορδές να πιάσω

ένα μακρινό φεγγάρι από ξάστερο γυαλί

μέσα από της ύπαρξής μου

το βαθύ πηγάδι.

Βασιλική Δραγούνη

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

Επιπλέω πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού

με απαλούς κυματισμούς

λικνίζομαι στο πουθενά

χωρίς ανέμους και παλίρροιες.

Οι κούκλες των παιδικών μου χρόνων

επιπλέουν δίπλα μου ασάλευτες

με τα άκαμπτα χέρια τους υψωμένα

και με τα πρόσωπά τους να κοιτούν τον ουρανό

-είναι άραγε ο ουρανός

ή το ταβάνι;

είναι αυτή μια θάλασσα

ή ένα δωμάτιο;

Οι κούκλες πληθαίνουν.

Φορούν τα φορέματά μου

-πώς έγιναν τόσο μεγάλες;

Με αγγίζουν και τρομάζω.

Τα μάτια φέγγουν χρώματα και λάμψεις

κι αποφεύγουν τους καθρέφτες,

τα σχήματα και τις μορφές στους τοίχους

και στους διαδρόμους.

Οι πόρτες κυματίζουν

το δωμάτιο βυθίζεται απ’ τα πλάγια

και οι κούκλες αναπνέουν

αναστενάζοντας…

Βασιλική Δραγούνη

ΥΔΑΤΙΝΟ ΦΩΣ

Είναι το φως του ήλιου

στην επιφάνεια του ωκεανού

-είναι, ίσως, ο ωκεανός ο ίδιος.

Στροβιλίζεται στη δίνη των αισθήσεων

και των παραισθήσεων

και ακροβατεί στα μονοπάτια του αναπάντεχου

μέσα από αναταράξεις, ελιγμούς

και αλλαγές πορείας.

Είναι τα φιόρδ που διαπερνούν τη γη

αργά και σιωπηλά

ανοίγοντας διαβάσεις.

Είναι το υδάτινο φως στους καταρράκτες

που ταρακουνά την όραση.

Είναι τα δάκρυα των παιδιών.

Είναι το τραγούδι του απολιθωμένου πόνου

στο στήθος του ποιητή.

Και μπορεί να ακούσει τη φωνή τους.

Και μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα τους.

Και μπορεί να λικνιστεί εριστικά

στην πνοή της καταιγίδας

ή στη ρομαντική ηρεμία

μιας ήσυχης βροχής.

Και μπορεί να ταξιδέψει σαν φως στο νερό

ή να αιχμαλωτίσει το σκοτάδι.

Και είναι το απαλό αεράκι των σκέψεων

που σαν κύματα απλώνονται και σπάνε.

Και είναι το φως των φάρων που οδηγεί

κάθε χαμένο πλοίο στην εμπατή του λιμανιού

μακριά απ’ τον άγριο άνεμο που μαίνεται.

Και ναι, είναι όλα αυτά τα πράγματα μαζί,

αλλά προπάντων

είναι το φως του ήλιου

στην επιφάνεια του ωκεανού.

"Ώστε λοιπόν

αυτό είναι η ποίηση;"

κάποιος ρώτησε.

Και ένας από εμάς είπε "Ναι."

Και κάποιος άλλος είπε "Όχι."

Και το ασύχαστο φεγγάρι

αυτή τη φορά

δεν κινήθηκε καθόλου

-ούτε για λίγο.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΥΜΑΤΑ

Άγρια κύματα

ωκεανών και βράχων

αναμετρήσεις.

Άλογα λευκά

θρυμματίζουν στις ακτές

κάστρα στην άμμο.

Σκιές των γλάρων

στα ωκεάνια βάθη

καθρεφτίζονται.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΡΗΜΟΝΗΣΙ

Στο ερημονήσι ασάλευτα κυλούν οι εποχές

σε μονοπάτια δύσβατα και χέρσες περιοχές

σε ανεξιχνίαστα φιόρδ κι απόκρημνες ακτές

σε δάση αφιλόξενα και απάτητες κορυφές,

κρατήρες ηφαιστειακούς, χαράδρες και ρωγμές

και ολονυχτίς να ακούγονται θηρίων ιαχές

μέσα από κρύπτες άβατες και σκοτεινές σπηλιές

σαν κύματα ήχου ορατά σε νύμφες και θεές.

Λευκά πουλιά αναπαύονται στων δέντρων τις κορφές

και ουράνια τόξα σκοτεινά κυκλώνουν τις θωριές

των αστεριών που άγρυπνα διαγράφουνε τροχιές

με διάφανες κι απατηλές του ονείρου αναλαμπές.

Πύρινοι ανεμοστρόβιλοι οι χίμαιρες του χθες

που αναζωπυρώνονται στων δράκων τις φωτιές

στριφογυρνάνε στις πυκνές του ύπνου φυλλωσιές

κι αγκομαχώντας χάνονται στης νύχτας τις σκιές.

Η αυγή δεν καθρεφτίζεται σε θάλασσες βαθιές

κι η δύση δεν βυθίζεται σε φωτεινές ακτές.

"Καράβι δεν περνά από δω και πώς να φύγω;" λες

"Η μόνη χώρα είναι αυτή που γνώρισα ποτέ."

Βασιλική Δραγούνη

ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ 

Στην αύρα των κυμάτων

θα ψάξω τις στιγμές

τον θησαυρό των πειρατών

σε χώρες δράκων και στοιχειών

λύτρα και λάφυρα σωρό

στα υπόγεια φυλαγμένα

και ξόρκια στοιχειωμένα

σε χάρτες και περγαμηνές

γραμμένα με παλιές γραφές.

Μακριά από στάσιμα νερά

και στείρες προσμονές

γυρεύω το απροσδόκητο

στις θάλασσες τις σκοτεινές

χωρίς πυξίδα για οδηγό

σωσίβια ρίχνω στο νερό

τα λάφυρα του χτες

κι αφήνω πίσω θύελλες

και μίζερες σιωπές.

Βασιλική Δραγούνη