ΥΔΑΤΙΝΟ ΦΩΣ

Είναι το φως του ήλιου

στην επιφάνεια του ωκεανού

-είναι, ίσως, ο ωκεανός ο ίδιος.

Στροβιλίζεται στη δίνη των αισθήσεων

και των παραισθήσεων

και ακροβατεί στα μονοπάτια του αναπάντεχου

μέσα από αναταράξεις, ελιγμούς

και αλλαγές πορείας.

Είναι τα φιόρδ που διαπερνούν τη γη

αργά και σιωπηλά

ανοίγοντας διαβάσεις.

Είναι το υδάτινο φως στους καταρράκτες

που ταρακουνά την όραση.

Είναι τα δάκρυα των παιδιών.

Είναι το τραγούδι του απολιθωμένου πόνου

στο στήθος του ποιητή.

Και μπορεί να ακούσει τη φωνή τους.

Και μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα τους.

Και μπορεί να λικνιστεί εριστικά

στην πνοή της καταιγίδας

ή στη ρομαντική ηρεμία

μιας ήσυχης βροχής.

Και μπορεί να ταξιδέψει σαν φως στο νερό

ή να αιχμαλωτίσει το σκοτάδι.

Και είναι το απαλό αεράκι των σκέψεων

που σαν κύματα απλώνονται και σπάνε.

Και είναι το φως των φάρων που οδηγεί

κάθε χαμένο πλοίο στην εμπατή του λιμανιού

μακριά απ’ τον άγριο άνεμο που μαίνεται.

Και ναι, είναι όλα αυτά τα πράγματα μαζί,

αλλά προπάντων

είναι το φως του ήλιου

στην επιφάνεια του ωκεανού.

"Ώστε λοιπόν

αυτό είναι η ποίηση;"

κάποιος ρώτησε.

Και ένας από εμάς είπε "Ναι."

Και κάποιος άλλος είπε "Όχι."

Και το ασύχαστο φεγγάρι

αυτή τη φορά

δεν κινήθηκε καθόλου

-ούτε για λίγο.

Βασιλική Δραγούνη