ΒΗΜΑ ΜΕΤΕΩΡΟ

Στο αβέβαιο φως, η γη είναι δεμένη

με τις ακτίνες της χλωμής ημισελήνου.

Η μέρα που σβήνει φιλτράρεται μέσα από τα δέντρα

του απομεσήμερου.

“Μην κοιτάς τον ήλιο κατάματα”, λένε

“Μπορεί να σε τυφλώσει.”

Και τι θα μπορούσα να δω παραπάνω;

Ο ήλιος επιτρέπει μόνο τόσο φως

όσο μπορεί κανείς να αντέξει.

Και έτσι περιπλανιέμαι με βήμα μετέωρο

στα ζοφερά μονοπάτια της λήθης

πάνω στα συντρίμμια των δειλών ελπίδων

και ανάμεσα σε σκοτεινές μορφές

που σε απόμερες γωνιές ποζάρουν

γυαλίζοντας το φωτοστέφανο της μοιρολατρίας.

Καμία δακτυλιοειδής έκλειψη

δεν μπορεί να ξεδιαλύνει

το αθώο ή το ένοχο σκοτάδι

των τυφλών ημερών

-είναι άραγε απαραίτητο το φως

για να ονειρευόμαστε;

Στις απάτητες πλαγιές του ίδιου λόφου περπατάω

κάτω από ουρανούς αδιάφορους

ανάμεσα σε πινελιές θρυμματισμένου φωτός

σαν αναρίθμητα φύλλα ιτιάς που πέφτουν.

Και η σκιά ενός ανώφελου ονείρου

μονότονα, απαράλλακτα

συνεχίζει να με ακολουθεί.

Βασιλική Δραγούνη