ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

Επιπλέω πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού

με απαλούς κυματισμούς

λικνίζομαι στο πουθενά

χωρίς ανέμους και παλίρροιες.

Οι κούκλες των παιδικών μου χρόνων

επιπλέουν δίπλα μου ασάλευτες

με τα άκαμπτα χέρια τους υψωμένα

και με τα πρόσωπά τους να κοιτούν τον ουρανό

-είναι άραγε ο ουρανός

ή το ταβάνι;

είναι αυτή μια θάλασσα

ή ένα δωμάτιο;

Οι κούκλες πληθαίνουν.

Φορούν τα φορέματά μου

-πώς έγιναν τόσο μεγάλες;

Με αγγίζουν και τρομάζω.

Τα μάτια φέγγουν χρώματα και λάμψεις

κι αποφεύγουν τους καθρέφτες,

τα σχήματα και τις μορφές στους τοίχους

και στους διαδρόμους.

Οι πόρτες κυματίζουν

το δωμάτιο βυθίζεται απ’ τα πλάγια

και οι κούκλες αναπνέουν

αναστενάζοντας…

Βασιλική Δραγούνη