Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΟΟΥΝ

Θα 'πρεπε να αναφωνήσουμε “Ω, όχι!”

γιατί ήταν εκείνος που μας διατηρούσε

σώας τας φρένας.

Διακωμωδούσε τους πάντες και τα πάντα

-και κυρίως τον εαυτό του-

μα όσα έκανε μας φαίνονταν αστεία.

Τώρα όμως κατρακύλισε απ’ το βάθρο του

ίσως γιατί χρειαζόταν κάποιον να τον βοηθήσει

στην προσπάθειά του να ανεβεί ψηλότερα

ή -ακόμη χειρότερα- γιατί οικειοθελώς μας εγκατέλειψε

παίρνοντας σκόπιμα μαζί του

την παρηγοριά της πρόσκαιρης χαράς

κι αφήνοντάς μας μόνους

χωρίς καμιά ελπίδα αντιπερισπασμού

ή λησμονιάς.

Βασιλική Δραγούνη