ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ

Πιέζοντας τον εαυτό μου να ξυπνήσει

ανακάλυψα ότι μερικά από τα τοπία

του ονείρου μου είχαν εξαφανιστεί

-μεγάλα κομμάτια έλειπαν.

Οι διαδρομές εκείνες που οδηγούν στη θάλασσα 
με απόκρημνα βήματα

κι οι λόφοι, απ’ τους οποίους έβλεπε κανείς

τις μεγάλες πυρκαγιές που σάρωναν τις πόλεις

-τίποτα, στ’ αλήθεια, δεν μπορούσε να τις σταματήσει.

Ένιωθα το νότιο άνεμο να φυσά μες στο κεφάλι μου

σκορπίζοντας τις σκέψεις μου σε ένα παράλληλο σύμπαν

καθώς ετοίμαζα καφέ, ψάχνοντας να βρω

εκείνο το παράθυρο που έβλεπε στους λόφους.

Και μέσα απ’ το παράθυρο, κάτι να ξεπροβάλλει

από τα έγκατα του ουρανού κι απ’ τα βασίλεια άφωνων δακρύων

τυλιγμένο από ομίχλη και από λήθη

και από αινίγματα της παιδικής ηλικίας
-όλα πλέον ξεχασμένα.

Και τώρα αυτό, ένας πόνος στο ανοχύρωτο σώμα

τα βλέφαρα να τρεμοπαίζουν νυσταγμένα

και οι σκέψεις να χάνονται

βιαστικά και ανεξήγητα

αναζητώντας τα βαθιά κρησφύγετα του ύπνου

και της δροσιάς των ρευμάτων, που διασχίζουν τις πλαγιές

για να αφεθούν στον παφλασμό της θάλασσας

και να ενωθούν με τις ατέλειωτες παλίρροιες.

Βασιλική Δραγούνη