ΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Δεν θα ‘θελα να ξαναμπώ στο κλειστό δωμάτιο

όπου ερείπια αναμνήσεων κείτονται διασκορπισμένα

σε άτακτα μοτίβα ηλιακού φωτός

πάνω στο φθαρμένο χαλί

μαζί με ίχνη ξεχασμένων αποτυπωμάτων

και ξεθωριασμένα χρώματα.

Μέσα εκεί, ολόκληρες ζωές προβάρουν

την ανεκπλήρωτη θλίψη τους.

Οι τοίχοι παρηγορούν τους αναστεναγμούς

που περικλείουν

και τις μοναξιές που έγραφαν με κιμωλία

στα τυφλά παράθυρα.

Οι φωνές δραπέτευσαν απ’ το όνειρο

και δεν μπορούν να ανακληθούν στη μνήμη.

Περιπλανιούνται χαράζοντας κύματα ήχου στο κενό

στις αβαρείς τις ώρες

μάταια προσπαθώντας να υπερβούν

τη δυσκολία της κουρτίνας

για να πετάξουν λεύτερες στο φως.

Πώς η μνήμη εξακολουθεί να αλλάζει πλάνα

σαν μια ζωή που γράφεται και ξαναγράφεται;

Πρόσωπα αχνά, μιας περασμένης εποχής

προβάλλονται στους τοίχους.

Η φωνή κάποιας σκιάς με επιπλήττει.

Μια πόρτα απειλεί

να με αφήσει να φύγω.

Δεν ανήκω πλέον εδώ.

Βασιλική Δραγούνη