ΦΗΜΕΣ ΛΕΝΕ

Ήταν η χρονιά που τα λευκά περιστέρια

ξυπνούσαν με γοργά φτεροκοπήματα

την εγκλωβισμένη ελπίδα

στο σκοτεινό δάσος

των λησμονημένων λέξεων

και των απόκοσμων μυστικών

που φευγαλέα ψιθύριζαν οι αύρες

σαν κυματιστή, επαναλαμβανόμενη ηχώ.

Έτσι έλεγαν οι φήμες.

Τα αιχμάλωτα ρολόγια

αντηχούσαν στα φυλλώματα

τις ώρες αφωνίας

σέρνοντας τα δεσμά τους 
στις παγωμένες λόχμες

και στη συνέχεια 
έπεφταν πληγωμένα στα συρματοπλέγματα

του τείχους των βεβαιοτήτων.

Δεν υπήρχε καμία διέξοδος

για τις ξεπεσμένες ουτοπίες

και τις ταπεινωμένες χίμαιρες.

Ακολουθήσαμε ούτως ή άλλως

την ελπίδα, που αιθεροβατούσε

στην κόψη της ψευδαίσθησης

ντυμένη στα απατηλά της πέπλα

με τα ντελικάτα της φτερά να αιωρούνται

στον καλοκαιρινό άνεμο

-έτσι όπως ακριβώς

την περιέγραφαν οι φήμες.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιαστούμε.

Αργότερα, βρήκαμε την ελπίδα

να παραπαίει λαχανιασμένη πίσω μας

-αποπροσανατολισμένη και ανήσυχη

και έκπληκτη.

Βασιλική Δραγούνη