ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Τι άλλο, λοιπόν, απ’ το να γράφω τη ζωή μου σε μικρές σελίδες

ποίησης ή πρόζας, αναρτήσεις και αναμνήσεις

σιγασμένες απ’ το χρόνο κι από τη φιλοσοφία των ψευδαισθήσεων

από όσα γνωρίζω και όσα νομίζω πως γνωρίζω,

όλες τις διαδρομές, όλα τα ρεύματα κι όλα τα θραύσματα εκείνα

που αγκυλώνουν και στοιχειώνουν και επιμένουν;

Ναι, ο ποιητής ξέρει καλύτερα, όταν θρηνώντας

αναζητά τον εαυτό του μέσα στα πώς, τα τι και τα γιατί και σ’ όλα αυτά

που κατατρέχουν τη ζωή του, τις ισορροπίες και την πτώση του.

Παρακολουθώ αυτά τα ανήσυχα, σπειροειδή θραύσματα,

τις καλειδοσκοπικές τους διαθλάσεις -είμαι εγώ

ο ανακλαστικός καθρέφτης ή μήπως τα πολύχρωμα κομμάτια του γυαλιού;

Γοητεύω τον εαυτό μου με το μυστήριο της ύπαρξης

σαν μια προβολή αισθητών παραστάσεων στο νοητικά απόλυτο,

σαν ένας ψίθυρος σε έναν διάδρομο, που δεν καταλαβαίνω.

Βλέπω τα σμήνη των πουλιών στις μοναχικές τους πτήσεις στο λυκόφως,

τις αναταραχές της κίνησης, τις ανυψώσεις, τις στροφές

και τη συνένωση ως ενιαία μονάδα.

Ανακαλύπτω το πρόσωπό μου

σε ένα βιβλίο σπάνιων χαρακτικών, φυλαγμένο από τον καπετάνιο

ενός από καιρό εξαφανισμένου πλοίου.

Βασιλική Δραγούνη