ΝΤΑΜΑ ΚΟΥΠΑ

Τα πάντα είναι κόκκινα

στο βασίλειο της βασίλισσας.

Καπέλο ταυρομάχου με άλικα πετράδια

μαύρα μαλλιά χυτά στους ώμους

να γαργαλούν το σμιλευμένο μπούστο

όσο χαράζει με το σκήπτρο της γητειές

κατά μήκος των ορίων της ύπαρξης.

Στα μάτια της το πλάνο του αίματος

ανίερων βαμπίρ

στην καρδιά της τα στιλέτα

μυριάδων στρατιωτών

πέντε ματωμένα δάχτυλα διασχίζουν το λαιμό της

σαν κακοβαλμένο κολιέ.

Το φόρεμά της πορφυρό κι αέρινο

με μια τεράστια κατακόκκινη καρδιά

να σέρνεται σαν αιμάτινος επίδεσμος

πάνω στις στεγνές πέτρες

σταλάζοντας το αίμα στων ποδιών τα δάχτυλα.

Υποκόμοι σιωπηλοί κι ασήμαντοι

τινάζουν άγκιστρα στα πορφυρά της πέπλα

για να αιχμαλωτίσουν τη στιγμή κάποιας αλγεινής μοίρας

από την σκοτεινή αύρα που την περιβάλλει.

Τα πάντα είναι κόκκινα

στο βασίλειο της βασίλισσας.

Ο θάνατος αλλάζει χρώματα

από κόκκινα σε μπλε.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ

Μακριά από την καθημερινή κόλαση των λέξεων,

πέρα από τα αδιέξοδα των σκέψεων

που κρύβονται στη σιωπή,

πίσω από τα εμπόδια

των υπερφορτωμένων εκφράσεων

και των άγραφων ενστάσεων.

Εκεί να με αναζητήσεις.

Στις συννεφιασμένες μέρες

θα ανακαλώ αναμνήσεις αμυδρές

από τις στάχτες κάποιου

χαμένου παραδείσου.

Στα βαθιά δάση των χάρτινων λόγων

θα φορώ τις αποχρώσεις του λευκού.

Εκεί δεν θα με βρεις ποτέ.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΠΙΦΑΣΗ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

Κάποτε ονειρεύτηκα τον κόσμο

που πίστεψα πως θα δημιουργούσαμε.

Αυτό ήταν πολλές νύχτες πριν,

όταν μια επίπλαστη ηρεμία επεσκίαζε

την κανονικότητά μας.

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα

τον κόσμο που ίσως δημιουργούμε.

Περιφρονητικές ματιές,

ανακριτικά δωμάτια

και ηρεμία καμωμένη από παραίτηση.

Ξύπνησα με μια αίσθηση εξιλέωσης

μετά την διαπίστωση ότι, αν μη τι άλλο,

η χυδαιότητα

δεν κατάφερε να επικαλύψει

τα ελαττώματά μας.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Βρίσκεται στα ασυνάρτητα κενά 
ανάμεσα στις ανοιχτές γραμμές

και διαβάζεται με τη δεύτερη ανάγνωση

-η πρώτη ερμηνεύει την προσεκτική φωνή

που καλύπτει αυτό που λέγεται.

Τα μάτια φρουρούν ένα μυστικό ή μία πρόθεση

βαθύτερη από την επιφάνεια 
-όσο πιο διαπεραστικό είναι το βλέμμα.

Ξέρεις το βλέμμα που εννοώ, 
αυτό που ανιχνεύει τις σκέψεις σου,

δυσανάγνωστο σαν ζοφερός οιωνός.

Το εύκολο χαμόγελο είναι εκεί, πειστικό.

Όμως γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά:

Η ανατριχίλα που διαπερνά το δέρμα.

Το ψύχος που αφυδατώνει το βλέμμα.

Ο χώρος που συρρικνώνεται

όταν το αίσθημα της ασφυξίας γίνεται πνιγηρό.

Ο τρόπος που διαισθάνεσαι την παγίδα

και αναζητάς διέξοδο με το μυαλό σου.

Η απόγνωση που σφίγγει το λαιμό

καθώς σε πολιορκεί στενά

ό,τι απέμεινε από το όνειρό σου...

Βασιλική Δραγούνη

ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Τοπίο μετά τη βροχή

και η πόλη χάνεται ξανά

στον ξέφρενο, χαοτικό πυρετό της
στις ανεξιλέωτες αμαρτίες της
στην κουστουμαρισμένη τρέλα της.

Τα κόκκινα και πράσινα φώτα των φαναριών

ένα κολάζ σύγχυσης.

Αθέατες όψεις κάτω από μαύρες ομπρέλες

βιαστικά, θολά πρόσωπα που διασταυρώνονται αδιάφορα

σε αποπροσανατολισμένες κατευθύνσεις.

Χρώμα πάνω στο χρώμα

κίνηση στην κίνηση

ήχος πάνω στον ήχο

καθώς ουρλιάζουν οι σειρήνες

ψάχνοντας διευθύνσεις που κρύβουν

μικρές καθημερινές τραγωδίες

-προσωρινούς περισπασμούς ενόχλησης και περιέργειας

που η πόλη καταπίνει αδιάφορα

πριν επιστέψει ξανά

στις εμπλοκές

και τις διασυνδέσεις της.

Και σε μια λακκούβα φωτός

ένα τρομαγμένο μικρό ζώο

αναζητά εμπιστοσύνη

και στη συνέχεια, για να γλιτώσει απ’ τη βοή,

γλιστρά στη λήθη.

Είναι Κυριακή.

Δεν θα ’πρεπε να υπάρχουν σειρήνες...

Βασιλική Δραγούνη

ΑΣΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ

  

Ας θυμηθούμε τώρα

την πόλη που πεθαίνει

ανάμεσα στους δρόμους, τα μετρό,

τις προσόψεις των κτιρίων

και τις θαμπές σκιές στις βιτρίνες.

Οι χαμένες ανθρωπιστικές επιστήμες

προσπαθούν ακόμα να επιβιώσουν

από τις ασφυξίες τους.

Ας ανατρέψουμε τη δημιουργία τοίχων

και την παράνοια των κλειστών θυρών.

Η μουσική αντηχεί ακόμα τις νύχτες στα οδοφράγματα,

εκεί που η σιωπή βρυχάται

και τα πρόσωπα αντικρίζουν ακόμα

το ένα το άλλο

ενώ οι σειρήνες ουρλιάζουν

σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Οι κούκλες σπάνε τις βιτρίνες των καταστημάτων

μετά από χρήση νοθευμένης ουτοπίας

και τα αυτοκίνητα συγκρούονται

σε διασταυρώσεις χωρίς φανάρια

ενώ οι φάροι των περιπολικών στρέφουν παντού

τα γαλάζια τους φώτα.

Ας αναζητήσουμε τώρα

τους προσκολλημένους σε καρέκλες φαντασιακής ανωτερότητας

ανικανοποίητους και ανούσιους καιροσκόπους

καθώς και τους φτωχούς τω πνεύματι συνοδοιπόρους

στο κοινό μας παραλήρημα

για να τους ζητήσουμε να μας επιστρέψουν

την ύστατη αισιοδοξία μας

και να τους δώσουμε τον φόβο μας

ως αντάλλαγμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑ ΣΤΙΓΜΗ

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως μια παρατεταμένη σιωπή

θα κάλυπτε τη θλιβερή απόσταση.

Δεν θέλω να επιστρέψω στην άδεια αίθουσα.

Έζησα άραγε στ' αλήθεια εκεί

μια σουρεαλιστική φάρσα

ή μια πραγματικότητα παγιδευμένη

μέσα σε αγέρωχα σύμβολα και νυχτωμένες μνήμες

των παιδικών μου χρόνων;

Δεν πρόκειται για συμβατικές αποστάσεις

μεταξύ τυχαίου και αναπόδραστου.

Δεν πρόκειται για άδειες αίθουσες

και υπόγειους θαλάμους προσποίησης.

Δεν πρόκειται για εξόρυξη αναμνήσεων

από της λήθης το βαθύ πηγάδι.

Πρόκειται για αυτή τη στιγμή,

την ήδη απολεσθείσα.

Είδα μία γυναίκα, με δάκρυα στα μάτια της.

Το πρόσωπό της ήταν μια μάσκα.

Με κοίταξε και είδα πόσο ήταν το βλέμμα της

άδειο από ζωή.

Ήταν άραγε η παγερή ματιά της;

Η γκρίζα σκιά που κάλυπτε το πρόσωπό της;

Ο απατηλός ήχος της φωνής της;

Ή μήπως ήταν ο κενός καθρέφτης που κρατούσε;

Οπισθοχώρησα, κάνοντας πως δεν είδα τίποτα

και έκλεισα την πόρτα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΝΕΟΝ

Φόρεσα το μαλακό φως της βραδιάς για λίγο. Ντύθηκα με νέον.

Άφησα το χέρι μου να ξεκουραστεί πάνω σε ένα ήσυχο τραπέζι.

Κοιτάχτηκα σ’ έναν καθρέφτη που δεν υπήρχε, σπάζοντας τη δική μου παράδοση.

Έψαξα το τώρα και το πριν στο βαρύ φορτίο του χρόνου

-η ώρα της συγχώρεσης είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, μα τα ρολόγια

δεν ήθελαν να χάσουν ούτε μια στιγμή από την αιωνιότητα του θνητού τους είναι.

Έβγαλα τις έγνοιες απ' τη σκέψη μου, αφήνοντάς τες να χαθούν

μέσα στη θαμπάδα της νυχτωμένης ώρας -εκεί που ανήκαν

προτού υποκύψουν στο πεπρωμένο των αναμνήσεων.

Κι έτσι απλά αποχώρησα, με μια ανεξιχνίαστη μουσική να ανακαλεί

μνήμες από νέον και απόηχους από κάτι που ήθελα να πω.

Μέσα σε ένα σκηνικό που άρχιζε να τρεμοσβήνει, έτσι απλά αποχώρησα.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Τι άλλο μένει λοιπόν να κάνεις

όταν αισθάνεσαι την πλήξη να σε πλακώνει;

Να εξομολογηθείς στον εαυτό σου τα αμαρτήματα της αδράνειας,

να ξεπεράσεις την ασθένεια με κάποια περιπέτεια,

να ατενίσεις αδιάφορα τα νυσταλέα χρώματα των εικόνων στον τοίχο

ή να περιμένεις ένα πουλί να πετάξει πέρα από το παράθυρο;

Δεν υπάρχει τέλος στην τραγωδία της πλήξης

ούτε στη δραματική αποτυχία των χαμένων προθέσεων

ούτε και στη θαμπή σιωπή που γεμίζει το υπόβαθρο,

καθώς ο απόηχος των ασήμαντων επαναλήψεων συνοδεύει τα βήματά σου

μακρύς και κουραστικός, σαν τις συρρικνωμένες προοπτικές.

Και τότε... τότε ένα πουλί πετάει πέρα από το παράθυρο.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ας ανακαλέσουμε την εποχή που ήμασταν παιδιά

τότε που με μια ιδιότυπη αρμονία λέξεων

αναμειγνύαμε τους εαυτούς μας στις συνομιλίες της ζωής

πριν ο καθένας βιώσει την προσωπική του τραγωδία.

Πώς συνεχίστηκε άραγε αυτή η συζήτηση,

με ευχέρειες συνειρμών που υλοποιούσαν αενάως τη σκέψη 

ή με πολυεπίπεδες αλήθειες που ανέπτυσσαν δυνάμεις αντίρροπης έλξης 

πριν καταρρεύσουν στο κενό μιας -ομολογουμένως- υπαρκτής τραγωδίας;

Μπορούσαμε να γνωρίζουμε πραγματικά τους εαυτούς μας ως παιδιά,

χωρίς κάποιο απαύγασμα οδυνηρής σιωπής

να εγγυάται μοναξιά, αντίσταση και ισορροπία

σε κάθε ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας νέας τραγωδίας;

Στην πραγματικότητα, ελάχιστα θυμόμαστε από τους εαυτούς μας ως παιδιά,

μεταβάλλοντας αφηρημένες σκέψεις σε υπολογισμούς και γενικεύσεις 

και αφήνοντας κενά στο νόημα της κάθε συζήτησης

όπου υπάρχει πάντα περιθώριο για μία επιπλέον τραγωδία.

Πρώτος αποδέκτης της αλήθειας μας το φθαρμένο σανίδι

ετεροχρονισμένων παραστάσεων και η οδυνηρή συνειδητοποίηση

πως γρήγορα ξεθωριάζουν οι λέξεις, οι σκέψεις και οι λοιπές συζητήσεις

που αποκαλύπτουν πώς είμαστε -ή όχι- άξιοι μιας αέναης τραγωδίας.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Τι ζει στα ποιήματα;

Φαντάσματα.

Σκιές.

Πράγματα που δεν μπορούν πλέον

να μιλούν για τον εαυτό τους.

Θυμός.

Άνθρωποι που συναντιούνται

σε δρόμους της νύχτας.

Μοναξιά.

Άδεια σπίτια που αντιλαλούν

ήχους κουδουνιών.

Δωμάτια γεμάτα γρίφους

και κρυμμένα αντικείμενα.

Φωνές που κόβουν τους ίσκιους στα δύο.

Ψίθυροι από κόσμους μακρινούς και αλλόκοτους.

Θύελλες που περιέχονται σε μεμονωμένες γραμμές

και διακόπτονται από τελείες και κόμματα.

Παραμύθια τρέλας και σκληρότητας.

Εικόνες βουλιαγμένες στην ακατέργαστη ουσία

των αδιαμόρφωτων ψυχών.

Κείμενα ενσωματωμένα σε πυκνή ομίχλη

που ζωντανεύει από τα φευγαλέα χρώματα

της παιδικής ηλικίας.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα.

Το βάρος της αμετάβλητης απώλειας

που συντρίβει τα ρεφραίν.

Οι ακαθόριστες επιθυμίες

που ενεδρεύουν στις στροφές.

Τα αμέτρητα διλήμματα

που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους στίχους

με κινήσεις αφανείς,

ανεπηρέαστες από κάθε λογική

ή αναγκαιότητα.

Εκεί θα αναζητήσω

την καταπιεσμένη νοσταλγία του φωτός

τις μυστικές ώρες της ημέρας και της νύχτας.

Εκεί, στης ψυχής τις απόρρητες κρύπτες,

όπου τα ανυπότακτα όνειρα μιλάνε

την παλμική γλώσσα της σιωπής.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Και τώρα τι να γράψω;

Το σονέτο της ημέρας

ή τη λίστα για τα ψώνια;

Ένα ποίημα

για ανυπαρξία υπόστασης 

ή για μια αναλαμπή στην άβυσσο;

Μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας

για κάποιον που ξυπνάει

για να βρει πως έχει γίνει

ένας άλλος

ή για την αληθινή ιστορία

πίσω από μία αλληγορία;

Ή μήπως ακριβώς τις ίδιες λέξεις

ξανά και ξανά;

Απόρριψη.

Απώθηση.

Άρνηση.

Σίγουρα, είναι πιο δύσκολο

όταν εμπλέκεται

και η Αποδοχή άνεϋ όρων

στην υπόθεση.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Στην ερημιά του ανέμου

δεν προβάλλουν σκόρπια παράθυρα

μόνο τετράγωνα και κύκλοι

και αμφιταλαντευόμενες ατέλειες

της όρασης.

Οι κινήσεις κάνουν

ασαφείς κατοπτρισμούς

και τα μάτια

προσπαθούν να διακρίνουν

τις εικόνες.

Κάτω από το φως

το σκοτάδι κινείται

σαν ένα πουλί παγιδευμένο

που χτυπά με το ράμφος του

το κέλυφος της φυγής.

Αδρανείς αναμονές

και θεσμοθετημένες ματαιότητες

γλιστράνε μέσα απ' τη βροχή

αλλάζοντας

το αμετάβλητο μοτίβο

του ανέμου.

Μονάχα η συνήθεια

αποκαλύπτει τη φθορά,

τα μάτια δε νοιάζονται

-έπαθαν ανοσία

βλέποντας καθημερινά

τη μονοτονία της ύπαρξης.

Στην ερημιά του ανέμου

ξεχασμένα ονόματα, μορφές και σχήματα

ζωντανεύουν αναδρομικά

με ένα κλικ του νου

κι ύστερα εξαφανίζονται

μες στα δικά τους μνήματα.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟΣΟ ΑΠΙΑΣΤΗ

Θα μπορούσες να την συναντήσεις σε έναν μοναχικό δρόμο,

να περπατά ανάμεσα στα δέντρα

ή απλά να στέκεται περιμένοντας, κάτω από τη γκρίζα απειλή της βροχής

καθώς θα την προσπερνάς με το αμάξι ανυποψίαστα...

ή ίσως, μέσα σε κάποιο μπαρ, να στριφογυρνάει ελαφρά πάνω στο κάθισμα

κουνώντας το πόδι στο ρυθμό των σκοτεινών της σκέψεων

και θα βρίσκεσαι κι εσύ εκεί, για να την σώσεις από αυτές

-αν ήξερες τον τρόπο...

ή μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο, να περιπλανιέται ανάμεσα στα ράφια

στο διάδρομο που βρίσκεσαι, αναζητώντας την πυξίδα

που κατευθύνει τις ανησυχίες της και θα σε κοιτάξει τη στιγμή που την κοιτάς

-ίσως και να ψάχνατε για το ίδιο βιβλίο...

ή θα μπορούσες να την δεις σε κάποιο υπαίθριο θέατρο ή πανηγύρι

ή να γελά με ευχαρίστηση στο λούνα παρκ, σε ένα παιχνίδι

κι όταν γυρίσεις να την δεις ξανά, θα 'χει εξαφανιστεί σε μουσικές και φώτα

και θα χαθείτε πάλι, όπως πάντα...

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΡΑΓΟΥΝΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ, 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017

         

ΧΑΡΑΜΑ

Παρήγορο

λυτρωτικό

το πρώτο φως

αφυπνίζει με δόσεις διαύγειας τις αισθήσεις

καθώς περνά απ’ το κόσκινο του ανέμου

και της σκέψης

για να επισκεφθεί

κάποιον ποιητή

στους δρόμους της πόλης

που χρειάζεται κουράγιο

για να συνεχίσει.

                         

ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Ήταν μια λευκή σελίδα.

Στη συνέχεια, μια λέξη

έπεσε πάνω της τυχαία.

Όλη η πτώση επιβραδύνθηκε

στην ψευδαίσθηση της πτώσης,

σαν καθρέφτης που το χρόνο παγώνει

και τη λέξη στοιχειώνει

για πάντα αργότερα.

                       

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Ανοίγω το βιβλίο μου

και τα πάντα πέφτουν έξω.

Λεπτά, πρεσαρισμένα φύλλα

εύθραυστων εποχικών συναισθημάτων,

ομοιοκαταληξίες χωρίς αιτία

και σκονισμένες λέξεις

-όλα χρωματισμένα

με τις δικές τους

εντυπώσεις…

                    

ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Κάνε ένα ταξίδι

στο απόλυτο σκοτάδι

που εκτείνεται

πέρα απ’ τη μέρα

και δεν έχει άλλο δρόμο

παρά μόνον αυτόν

που περνά από μέσα

και κανέναν άλλον ταξιδιώτη

παρά μόνο

εσένα.

ΦΤΕΡΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ

Πουλί με φτερό σπασμένο

σε πλουμιστό σχοινί δεμένο

από σκληρό παιδί

που το αγαπά πολύ.

Άνεμος δε φυσά

για να ελευθερωθεί

ο ουρανός μακριά

κι η αγάπη δυνατή.

*Artworks by Nicoletta Ceccoli

Αναρτήθηκε από Γεωργία Κοτσόβολου στις 10:54 μ.μ.
Ετικέτες Εργα φίλων Λογοτεχνία

ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΑΠΟΔΗΜΙΑ

Δεν έχω ποιήματα

για να απαγγείλω.

Κανένα να διαβάσω

κανένα για να γράψω

κανένα για να επεξεργαστώ

ή να στολίσω.

Τίποτα βαρύ

τίποτα ελαφρύ.

Καμιά διέξοδος

ή αποχώρηση

για κάποια μακρινή ακτή.

Στέκομαι με χέρια αδειανά

με μόνο αυτό

και τίποτα άλλο.

Τίποτα μεγαλόπνοο

τίποτα φοβερό.

Δεν υπάρχει αρχή

δεν υπάρχει τέλος

δεν υπάρχει τίποτα

στο ενδιάμεσο.

Δεν υπάρχει καμία ιδέα

στον ορίζοντα

κανένα φως αμυδρό.

Τίποτα δε βρέθηκε

ούτε μια ελπίδα.

Όλες οι ελπίδες

και τα ποιήματα μαζί

πέταξαν νότια

για το χειμώνα.

Βασιλική Δραγούνη